Η Βρετανία ως παράδειγμα προς αποφυγήν | Γράφει ο Διονύσης Ιθακήσιος
Το τέχνασμα γύρισε μπουμερανγκ. Το δημοψήφισμα έδωσε ένα αρνητικό αποτέλεσμα και το Brexit ήρθε νομοτελειακά, φέρνοντας μαζί του πολλά κακά για την Βρετανική οικονομία και έκτοτε τεράστια πολιτική αστάθεια. Γέννημα του λαϊκισμού όλη αυτή η κατάσταση, μας δείχνει που μπορεί να φτάσει μια χώρα, έστω και αν ήταν κάποτε από τις ισχυρότερες του κόσμου,όταν η λογική χάνεται ο λαϊκισμός κερδίζει και το μέλλον γίνεται αβέβαιο. Να φανταστεί λοιπόν κανείς τι θα μπορούσε να συμβεί σε μια χώρα σαν τη δική μας,αν είχαν υπερισχύσει τέτοιες λογικές Grexit.
Ευτυχώς είχαμε Θεό και όσοι συνεχίζουν να ψελίζουν τέτοιες σκέψεις είναι μικρές μειοψηφίες. Βέβαια και η Ευρώπη των Βρυξελλών, με τις παλινωδίες της,τις αδικαιολόγητες καθυστερήσεις σε λείψεις αποφάσεων, τις Γερμανικές εμμονές και τις προσωπικές εγωιστικές έριδες ορισμένων ηγετών της, κάνει “ότι μπορεί” για να δίνει τροφή στον εσωτερικό λαϊκισμό των κρατών μέλλων και να φέρνει στην εξουσία ηγέτες με αμφιλεγόμενες απόψεις. Ευτυχώς που συνήθως στο τέλος υπερισχύει η λογική και το συμφέρον. Στο Λονδίνο που ο εγωισμός και η εντύπωση ότι “εμείς είμαστε Μεγάλη Βρετανία και θα τα καταφέρουμε μόνοι” υπερίσχυσε, τα αποτελέσματα της αποτυχίας και της οικονομικής κατάρρευσης είναι πλέον εμφανή και παράγουν συνεχόμενες πολιτικές κρίσεις. Οι Πρωθυπουργοί αλλάζουν κάθε λίγο και λιγάκι,με την τελευταία Πρωθυπουργό την κ. Τρανς να παραιτείται μετά από σαράντα ημέρες και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πλέον που θα φτάσει αυτός ο πολιτικός κατήφορος. Οι αγορές δεν χαρίζονται σε τέτοιες περιπτώσεις και η οικονομία της Αγγλίας δέχεται αφόρητες πιέσεις με την στερλίνα να καταρρέει.Οι παράλογες φορολογικές επιλογές της νέας κυβέρνησης και του υπουργού οικονομικών φαίνονται ως αιτία της νέας κρίσης,όμως τα αίτια είναι πολύ βαθύτερα και οι αδυναμία εξεύρεσης λύσεων έχει ξεκινήσει αμέσως μετά το δημοψήφισμα,άλλωστε από τότε κανένας πρωθυπουργός δεν μακροημέρευσε ,και η αλλαγές έχουν γίνει για τη Βρετανία συνήθεια, που αγγίζει τις Ιταλικές συνήθειες. Ούτε καν οι εκλογές δεν φαίνεται να αποτελούν λύση,μιας και το άλλο κόμμα το Εργατικό δείχνεται και αυτό ανέτοιμο και διχασμένο.
Θα μου πει κανείς τα ήθελαν και τα έπαθαν, εμάς τι μας νοιάζει; Δεν είναι έτσι. Πρώτα απ’ όλα όπως είπαμε χρειάζονται τα παθήματα να γίνονται μαθήματα. Το κυριότερο όμως είναι ότι η Βρετανία δεν είναι μια οποιοδήποτε χώρα,ακόμη και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης,είναι μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ με τεράστια σύνδεση με τις ΗΠΑ στη λήψη αποφάσεων,με πυρηνικά όπλα ενταγμένα στην Ατλαντική Συμμαχία,με τεράστια γεωστρατηγική σημασία, ιδιαίτερα σε καιρούς πολέμου και κρίσης στην ευρύτερη περιοχή. Φυσικά η πολιτική αστάθεια και η οικονομική κρίση δεν έχουν αλλάξει σε τίποτα τη θέση του Λονδίνου στη στάση του στον πόλεμο της Ουκρανίας,ούτε στις άλλες διεθνείς του απόψεις. Όμως η κρίση γεννάει προβλήματα και κανείς δεν γνωρίζει το αύριο. Πάντως η Αγγλία που νόμιζε ότι θα ωφεληθεί από την έξοδο από την Ευρώπη βλέπει κατάματα πλέον τις συνέπειες και τις αρνητικές επιπτώσεις. Ας ελπίσουμε ότι κάποιοι θα βάζουν μυαλό και θα ζητούν από εδώ και πέρα δικαίως, περισσότερη Ευρωπαϊκής συνοχή, καλύτερη Ευρώπη και όχι εξόδους με επικίνδυνες,να μην πω καταστροφικές, συνέπειες.
