Σε δύσκολη θέση ο κ. Πούτιν | Γράφει ο Διονύσης Ιθακήσιος
Επομένως χρησιμοποιεί τα πιο απάνθρωπα όπλα που διαθέτει, βομβαρδίζει αμάχους και καταστρέφει υποδομές. Εργαλειοποιεί τον χειμώνα που έρχεται για να γονατίσει τον Ουκρανικό λαό, αφήνοντας τον χωρίς ρεύμα, χωρίς θέρμανση, χωρίς ύδρευση και συγχρόνως να προκαλέσει εσωτερικούς τριγμούς στην Ευρώπη με την οικονομική ασφυξία που προκαλεί στους πολίτες των Ευρωπαϊκών χωρών, η ενεργειακή κρίση και η συνέχιση του πολέμου.
Οι βομβαρδισμοί σε στόχους υποδομών η ακόμη και σε αστικά κέντρα όπως η ίδια η πρωτεύουσα το Κίεβο, έχει στόχο τον κλονισμό του φρονήματος των Ουκρανών.
Αυτή είναι μια πολύ επικίνδυνη συνταγή, καθώς όσο η κυβέρνηση Ζελένσκι δεν υποχωρεί τόσο ο πειρασμός του προέδρου Πούτιν θα μεγαλώσει. Την ίδια ώρα όμως χάνει κάθε νομιμοποίηση, η δήθεν “ειδική επιχείρηση” εναντίον των κυβερνώντων το Κίεβο, καθώς ο “αδελφός” ουκρανικός λαός τον οποίο υποτίθεται θέλει να προστατεύσει ο κ. Πούτιν από τους “ναζιστές”, βρίσκεται τώρα στο στόχαστρο. Η δε επιβολή στρατιωτικού νόμου στις περιοχές που ενσωμάτωσε πρόσφατα παρανόμως, τον εκθέτει ανεπανόρθωτα.
Αυτή τη στιγμή δυστυχώς έχει κλείσει κάθε δρόμος για μια ειρηνική διέξοδο στην Ουκρανία. Αυτό είναι το δυστύχημα.
Το Κίεβο με τη στήριξη της Δύσης και πιέζοντας για ακόμη μεγαλύτερη ενίσχυση, δηλώνει ότι για να καθίσει στο τραπέζι προϋπόθεση είναι να νικηθεί ο Πούτιν. Κάτι που εύκολα λέγεται αλλά δύσκολα επιτυγχάνεται.
Οι Αμερικανοί μπαίνουν στον πειρασμό να ρίξουν τώρα όλο το βάρος τους στηρίζοντας την Ουκρανία ώστε να τελειώσουν με τη Ρωσία πριν μπορέσει να σταθεί στα πόδια της. Οι εκτιμήσεις είναι ότι η ανάγκη νέων εξοπλισμών και το κόστος του πολέμου θα είναι δυσβάσταχτο για τη Ρωσία.
Ο Πούτιν από την πρώτη στιγμή είδε τον πόλεμο ως την τελευταία ευκαιρία για τη Ρωσία, να ανατρέψει μια παγκοσμιοποίηση η οποία είχε αφήσει στο περιθώριο τη χώρα του, να είναι μια απλή παραγωγός υδρογονανθράκων, όταν δίπλα του αναπτύσσονται οικονομικοί γίγαντες με βάση τις νέες τεχνολογίες όπως η Κίνα και η Ινδία.
Ο Ρώσος πρόεδρος σε ένα βαθμό πετυχαίνει τον στόχο της διατάραξης αυτής της παγκοσμιοποίησης αλλά δεν βρίσκει την απάντηση για το μέλλον της χώρας του, ώστε να γίνει παγκόσμιος παίκτης.
Σε έναν πόλεμο που σε στρατιωτικό επίπεδο όλοι αναγνωρίζουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει πλήρης επικράτηση της Ουκρανίας ή της Ρωσίας, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να μην υπάρχει στρατηγική απεμπλοκής και αποκλιμάκωσης.
Το γεγονός ότι καμιά πλευρά δεν αφήνει έστω μια μικρή διέξοδο στη διπλωματία, απειλεί να μετατρέψει αυτό τον πόλεμο σε μια διαρκή αυτοκαταστροφική σύγκρουση. Με μεγάλα θύματα όχι μόνο τις δυο χώρες αλλά και την ίδια την Ευρώπη, που κινδυνεύει εκτός των άλλων να βρεθεί και η ίδια στο περιθώριο της νέας εποχής, αν δεν βρει τρόπους να αντιδράσει και να ξεπεράσει διαιρέσεις και ασυγχώρητες καθυστερήσεις στη λήψη αποφάσεων.
