Η περηφάνια τση Ζάκυνθος | Γράφει ο Σπύρος Ξένος
Οι άνθρωποι αυτοί –το ξέρω πια– είναι η οικογένειά μου. Είναι οι χαρές, οι λύπες και οι μνήμες. Είναι ό,τι αγαπώ και δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω.
Είναι ο Βασίλης ο Χριστοδουλόπουλος να τραγουδάει στο Πόρτο. Είναι ο πρώτος μου ξάδερφος ο Γιάννης ο Νικολόπουλος να φεύγει για τη Γερμανία. Είναι ο Σπύρος ο Καμπιώτης, παιδάκι, στην αυλή τση Δημητρίας και του Νιόνιου. Είναι ο Μπάμπης ο Τσιριγώτης, ο Λυκούργος, ο Διονυσάκης ο Συνετός αλλά είναι ακόμη και ο Δημήτρης ο Λάγιος και ο πατέρας του ο μπαρμπα-Σπύρος, ο Μίμης ο Σταμίρης, ο Οδυσσέας και ο Τάσης ο Κεφαλληνός, ο δάσκαλος ο Κώστας ο Σαμψαρέλος, ο Πέτρος ο Νίας με την κιθάρα του, ο Μπουκουτζόνας, ο Κουτσουκέλης, ο Δαφαράνος, ο Μαγγιώρος, ο Κουτσουβέλης κ.ά.
Είναι οι θύμησες, οι εικόνες και τα τραγούδια από την ταβέρνα του Μαρίνου στον Άμμο, από τα τραπέζια και τις γιορτές στο σπίτι μας του Αγίου Σπυριδώνου, από το γάμο του αδελφού μου, από τις μεταμεσονύκτιες καντάδες στη χώρα παιδάκι με το μαντολίνο, από τις απώλειες και τα θανατικά, όπου, με τους νεκρούς ζεστούς ακόμα στο σπίτι, φοράγανε τα αδέρφια τα μαύρα τα κουστούμια τους και πηγαίνανε στην ταβέρνα να θρηνήσουν τραγουδώντας.
Είναι, τέλος, ο πατέρας μου, που είχε αντέτι κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς, να περιμένει τσου «Τραγουδιστάδες» να φανούνε στον Φόρο, για να ψάλει μαζί τους τα κάλαντα του Αγίου Βασιλειού.
Αυτό είναι οι «Τραγουδιστάδες τση Ζάκυνθος»… Είναι η αλλοτινή και για πάντα χαμένη Ζάκυνθος. Αλλά είναι και κάτι ακόμη – πιο σημαντικό για μένα: η περηφάνια! Περηφάνια για τη συνέχεια, την ανάδειξη, τους κύκλους ανταπόκρισης, τις μεταβιβάσεις και την αναγνώριση του δικού μας πολιτισμού. Του πολιτισμού, της μουσικής παράδοσης και της «κουλτούρας του περιθωρίου». Του πολιτισμού και της ταυτότητας των φτωχών, των καταδιωγμένων και αναλφάβητων λαϊκών-εργατικών στρωμάτων της πόλης της Ζακύνθου. Των μηχανισμών άμυνας και έκφρασης των καταπιεσμένων της τοπικής κοινότητας. Των συμβολικών αποδείξεων της προλεταριακής ένταξης και του ταξικού αυτοπροσδιορισμού μιας ολόκληρης γενιάς καθώς και της αντίθεσης σε κάθε μορφή ταξικής υποδούλωσης. Του χαμένου πολιτισμού της ζακυνθινής ταβέρνας. Της δημιουργικής διαμαρτυρίας κατά των κοινωνικών διακρίσεων και αδικιών. Του πόνου, της θλίψης, της οργής και της απόγνωσης, αλλά συχνά και της μοιρολατρίας.
Η παρουσία, λοιπόν, και η ανάσα σας συνεχίζει να είναι ένα μακρινό και τόσο όμορφο και διαπαιδαγωγικό ταξίδι αντίστασης στην ισοπέδωση καθώς και ένας ύμνος στην «αυθεντική ζωή»… Αυτή που επιβάλλει να ζεις για το σήμερα, αφού το αύριο δεν υπάρχει.
Αγαπητοί μου,
για όλα αυτά και για άλλα πολλά, η Ζάκυνθος σας οφείλει ένα μεγάλο «ευχαριστώ».
Εμείς και οι άλλοι σάς ευχαριστούμε.
