Καταδικασμένοι… | Γράφει ο Καστρινός

Πόσο μικρός ο κόσμος μας, πόσο μικρή η Ελλάδα,
ειδήσεις, σόου, πολιτικές, και ούλα μια ζαλάδα.

Ούλα κοροϊδευόμαστε, λένε με κάθε τρόπο,
λόγια που εξατμίζονται, και που δεν πιάνουν τόπο.

Το χάλι το αδιόρθωτο, το δείχνουν τα κανάλια,
αλλού βλέπουμε χάχανα, κι αλλού κόβουν κεφάλια.

Έχουμε χάσει το έδαφος, αλήθεια που πατάμε;
η εμπιστοσύνη άγνωστη, κι όλο σκυφτά κοιτάμε.

Κοιτάμε τα αδιανόητα, κι ο φόβος μεγαλώνει,
φουντώνει η ανασφάλεια, φωτιά και μας κυκλώνει.

Πού πάει ο κόσμος σήμερα, τον τόνο που να βάλω;
δεν έχει μέλλον το μικρό, το τρώει το μεγάλο.

Και εμείς μικροί και ευάλωτοι, ψάχναμε τον Εθνάρχη,
μα ήρθε απογοήτευση, κι ελπίδα δεν υπάρχει.

Είμαστε μαύρα θύματα, και καταδικασμένα,
είμαστε σ’ ένα αδιέξοδο, κι ούλα λογοδοσμένα.

Είμαστε σ’ άγχος πρόβατα, και μες τη δυσπιστία,
που τα μυαλά μας παίρνουνε, με τρα-λα-λά κι αστεία.

Ακούμε πρασινάλογα, κουβέντες που θολώνουν,
με μπούρδες κι αυτονόητα, τα σόου τελειώνουν.

Πόσο μικρή η Ελλάδα μας, και πως να ζωντανέψει,
μια χώρα ανοχύρωτη, που πρέπει να επιστρέψει.

Που πρέπει να ‘ναι φρόνιμη, και γύρω ας λαμπαδιάζει,
κι αν φαγωθεί ολόκληρη, δεν πρέπει να τρομάζει.

Ένα βουνό προβλήματα, και μέσα μας κι απόξω,
τουρλόκολα μας έχουνε, σε τεντωμένο τόξο.

Φάκελοι που μας πνίγουνε, έρχονται κάθε τόσο,
κι ένας λαός λέει ΕΝΟΧΟΣ, δεν έχω να πληρώσω!!!