Ο Ερασίμολπος σχολιάζει: “ Το θαύμα της φύσης”

Ξέρω ποια εποχή να το φυτέψω, αν το συγκεκριμένο φυτό χρειάζεται πολύ ή λίγο ήλιο, πολύ ή λίγο πότισμα (για παράδειγμα η γραντούκα θέλει πότισμα μόνο δύο φορές την εβδομάδα, το καλοκαίρι). Όταν δε, τύχει να με ακούσουν να μιλάω και στο φυτό, απορούν και χαμογελάνε ειρωνικά. Κι όμως, το φυτό είναι ένας ζωντανός οργανισμός, με το DNA του, όπως κι εμείς. Προσωπικά, νομίζω ότι ακούει. Έχει το αντίστοιχο σύστημα αρτηριών και φλεβών, που μεταφέρουν τα θρεπτικά συστατικά στο σώμα του. Και… δεν μιλάει, μοσχοβολάει… Παρεμπιπτόντως, αν κατά λάθος με τον «τούρτουλα» κάνεις ζημιά στο δέρμα του, δηλαδή στον φλοιό του κορμού, αιμορραγεί, όχι φυσικά με αίμα, αλλά με το δικό του διάφανο υγρό· αν καθαρίσεις το τραύμα, του βάλεις και λίγο χαλκό για να το απολυμάνεις και τέλος το περιδέσεις, θα γειάνει, όπως και μία δική μας πληγή.

Τι αρμονία και τι σοφία, που έχει η φύση! Και τι σοφία αντλούμε, όταν ζούμε σε στενή επαφή μαζί της! Σου φέρνει ευφορία, όταν δουλεύεις στη φύση και δεν είναι τυχαίο, που οι εργάτες στους αγρούς, συχνά τραγουδούν την ώρα της δουλειάς. Ένα ακόμη μικρό παράδειγμα: μια γέρικη νεκταρινιά μου αρρώστησε, από δύο διαφορετικά μικρόβια. Αφού προσπάθησα να τη θεραπεύσω με τις οδηγίες του γεωπόνου, η γριούλα δεν τα κατάφερε και άρχισε να ξεραίνεται. Έτσι, αποφάσισα να την κόψω σύριζα και να τη γλιτώσω από τον αργό θάνατο. Ήταν και καύσωνας και δεν είχε βρέξει για δύο μήνες. Έκλεισα και το αυτόματο πότισμα, αφού δεν το χρειαζόταν πλέον και την εγκατέλειψα στενοχωρημένος.

Κι όμως, το δέντρο ήθελε να ζήσει. Και ω! του μεγαλείου της φύσης, παρόλη τη ζέστη, δειλά- δειλά, έβγαλε ένα κλωναράκι με δύο φυλλαράκια, από τον κομμένο κορμό. Αν τα μάτια μας θέλουν και μπορούν να δουν την αρμονία και τη δύναμη που διέπει τη φύση, μήπως
αυτό αποδεικνύει την ύπαρξη του Θείου; Ο Δαρβίνος, με τη θεωρία του περί εξέλιξης, έχει δίκιο; Μήπως και ο Θεός και η εξέλιξη συνυπάρχουν; Εμένα με πιάνει πονοκέφαλος, όταν προσπαθώ να βρω την αλήθεια, σ’ αυτό το μέγα θέμα! Εσάς..;!