Άρθρο του Σπ. Ξένου για τις εσωκομματικές εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ στην “Εφημερίδα των Συντακτών”

Άρθρο του κοινωνιολόγου, συγγραφέα και ερευνητή Σπύρου Ξένου, για τις επικείμενες εσωκομματικές εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. φιλοξενεί σήμερα η «Εφημερίδα των Συντακτών».

Υπενθυμίζουμε ότι στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές ο κ. Ξένος ήταν υποψήφιος βουλευτής Ζακύνθου με τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και σχετικά με το συγκεκριμένο άρθρο – παρέμβαση, επισημαίνει: “Σε αυτό το κομβικό σημείο στο οποίο βρίσκεται το κόμμα, δεν ξέρω αν έχουμε πια την πολυτέλεια για έριδες και θερμά επεισόδια μεταξύ συντρόφων. Αυτή η «σφαγή» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θεωρώ ότι είναι κατώτερη των περιστάσεων. Πρέπει να περιφρουρήσουμε την ιδεολογική μας ταυτότητα, γιατί αυτή θα είναι η μαγιά για την επόμενη μέρα…”

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ

Πρώτα η Αριστερά

Ακούσαμε πολλά για την εκλογή νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Διαβάσαμε ακόμα περισσότερα. Ας σηκωθούμε, λοιπόν, σιγά σιγά από το ντιβάνι της ψυχανάλυσης και ας επιλέξουμε συλλογικά, χωρίς εγωκεντρισμό, αγκυλώσεις, ρεβανσισμό, μεσσιανισμό και χωρίς ο βαθμός εγγύτητας στον Αλέξη Τσίπρα να λειτουργεί ως ευχή ή κατάρα, διαβατήριο ή εμπάργκο…

Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο, ίσως το πιο σημαντικό της ιστορίας του. Βρίσκεται στον μόνο «αληθινό χρόνο», σύμφωνα με τον Καστοριάδη, που είναι ο «χρόνος μεταβολής», καθώς καλείται, όχι μόνο να εκλέξει νέο πρόεδρο, αλλά και να αυτo-επαναπροσδιοριστεί.

Αυτός ο αυτο-επαναπροσδιορισμός, όμως, γεννά πληθώρα ερωτημάτων…

● Ναι, είμαστε με τη διεύρυνση. Αλλά με ποια διεύρυνση; Αυτή του τύπου «Ανοίξαμε και σας περιμένουμε!»; Πόσο βοήθησε η Προοδευτική Συμμαχία τελικά; Πόσο… πλήθος μπορεί να έχει μια πληθυντική Αριστερά;

● Αλλά και το άλλο. Ναι, να ξαναβρούμε τις ρίζες μας, τις αριστερές καταβολές και αναφορές μας. Αλλά μέσα από ποιον δρόμο;

● Είναι μονόδρομος να αξιώσουμε και να παλέψουμε για την «ιδεολογική μας καθαρότητα»; Ασφαλώς και όχι. Αυτή δεν αποτέλεσε ποτέ ζητούμενο και αφετηρία της Αριστεράς, αφορούσε πάντα την ισοπεδωτική ιδεολογία της καπιταλιστικής και φασιστικής Δεξιάς.

Αντιθέτως, είναι μονόδρομος να διαφυλάξουμε την ιδεολογική μας ταυτότητα, το αριστερό κοινωνικό μας πρόσημο, και να παλέψουμε, ώστε οι κάτοικοι αυτής της χώρας να μπορούν να ζουν καλύτερα. Δεν ξέρω αν αυτό ονομάζεται «ελληνικό όνειρο», αλλά σίγουρα δεν γίνεται να ζούμε πια την αποκτήνωση του «ελληνικού εφιάλτη».

Το θέμα, νομίζω, δεν είναι ποιος θα μπορεί να αντιμετωπίσει τον Μητσοτάκη –αυτός σήμερα είναι, αύριο δεν είναι όπως λέμε–, ούτε ποιος μιλάει καλύτερα ελληνικά ή αγγλικά. Το ζήτημα είναι να μας εμπιστευτεί ξανά ο κόσμος, να ξανακερδίσουμε την αξιοπιστία των λόγων μας. Η ιδεολογική συνάντηση με τον κόσμο είναι το ζητούμενο – αυτό και σήμερα είναι και αύριο είναι!

Ούτε κόμμα του 3%, αλλά ούτε και η εξουσία αυτοσκοπός. Το ξέρουμε: ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολυσυλλεκτικός – ενδεχομένως και υπέρ το δέον. Έχει όμως ένα πρόγραμμα σαφές και τεκμηριωμένο. Αυτό πρέπει να το κοινωνήσουμε στον κόσμο που υφίσταται τη σημερινή κυβερνητική λαίλαπα. Με καθαρό λόγο θα έρθει η πολυπόθητη διεύρυνση.

Αλίμονο, αν στο τέρμα της κούρσας για την εκλογή νέου προέδρου βρίσκεται μεγαλύτερη εσωστρέφεια. Αλίμονο, αν υπερισχύσει το «ενός ανδρός αρχή». Πρέπει να υπάρξει συλλογική ηγεσία. Να λειτουργούν ουσιαστικά τα όργανα του κόμματος. Στην Αριστερά δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Υπάρχουν δυνατότητες, δυναμική, προοπτική. Η Αριστερά δεν είναι παρένθεση που έκλεισε, ούτε υπάρχουν «νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας».

Μπορεί να ξεχνάμε διάφορα καμιά φορά, την ιστορική μας ταυτότητα ας πούμε. Ένα όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε: Αντίπαλοί μας είναι το κυβερνητικό «παζάρι του τρόμου», η ασυδοσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, η Ακροδεξιά στην πιο δυνατή βουλευτική στιγμή της, η υποβάθμιση του δημόσιου συστήματος υγείας, η «τιμητική» θέση 117 στην ελευθερία του Τύπου, ο εκφασισμός της κοινωνίας των πολιτών –αλήθεια, πού βρίσκεται αυτή η κοινωνία των πολιτών;–, η παντοκρατορία των funds, η ιδιωτικοποίηση της παιδείας, οι κοινωνικές ανισότητες, η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, το σχέδιο Πισσαρίδη, η ραγδαία καταστροφή του περιβάλλοντος, ο μιθριδατισμός της κοινωνίας που οδηγεί σε μείωση ή εξαφάνιση των προσδοκιών, η συμβολαιοποίηση των ανθρώπινων σχέσεων, τα κατεσταλμένα αντανακλαστικά και τόσα άλλα.

Ως εκ τούτου, το «κανείς δεν περισσεύει» δεν είναι πλέον κοινότοπο σχήμα λόγου. Είναι ανάγκη αδήριτη. Όλες και όλοι, λοιπόν, στις κάλπες της 17ης Σεπτεμβρίου!
Ας αποφασίσουμε για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.!
Ας μην αφήσουμε να αλλοιωθεί το αποτέλεσμα από… αλλογενείς ψήφους.