H γη και το περιβάλλον | Γράφει ο Καστρινός

Μια φορά και ένα καιρό, γελούσαν όλα γύρω μας, σαν όνειρο θυμάμαι,
όλη η φύση μια δροσιά, στα δέντρα και στις φυλλωσιές, πουλιά να κελαηδάνε.

Χαιρόμαστε τις εποχές, την κάθε μια με τη σειρά, τι φρούτα θα μας δώσει,
τη μάνα γη με τα αγαθά, σοδειά αγνή και πλούσια, όλους να μας φορτώσει.

Το περιβάλλον, ο καιρός, είχε ένα πρόγραμμα κ΄αυτός, κ΄ο ήλιος είχε μέτρο,
ώσπου μια μέρα ξαφνικά, ήρθε απ΄το χώμα μια φωνή, όχι φαρμάκι Πέτρο.

Όχι κουτό ανθρωποειδές, πάρε παράδειγμα του χθες, τώρα δεν σε γεμίζει;
τώρα το λάθος σου φονιά, στα χρόνια αυτής της διαδρομής, θα δεις πόσο κοστίζει.

Βοήθεια, γη και θάλασσα, δάση βουνά και κάμποι, φουγάρα που ξερνάνε,
σκουπίδια, βρώμα, οχετοί, όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, απόβλητα πετάνε.

Η πλάση καταστρέφεται, στο σώμα μας εγκαύματα, στον ήλιο που μας καίει,
κι αν δεν προλάβουν το κακό, η φύση με τον τρόπο της, πεθαίνετε μας λέει.

Γαλάζιος ο πλανήτης μας, σοφά όλα πλασμένα, με καθαρό οξυγόνο,
και μες τον κύκλο, οργανισμοί, γεννιούνται, ζούνε, σβήνουνε, με μια ανάσα μόνο.

Το περιβάλλον και η ζωή, όλα, κ΄οι άνθρωποι μαζί, θέλουμε προστασία,
από μυαλά ασυνείδητα, της βάρβαρης εξέλιξης, που τρέχει η φαντασία.

Κανόνας η συνείδηση, κ΄ ο σεβασμός του χώρου, που έχουμε και ζούμε,
κ΄ όπου περνάμε, προσοχή, σκουπίδια ρύπους και βρομιές, ποτέ μην ξεχαστούμε.

Στόχος η ανακύκλωση, για όλα μας τα άχρηστα, συνείδηση να γίνει,
και έλεγχος στα διάφορα, γιατί η μεγάλη απονιά, σημάδια μας αφήνει.

Το περιβάλλον σήμερα, αργοπεθαίνει σταθερά, δεν έχει σημασία,
έτσι κι αλλιώς οι βάρβαροι, μπροστά στο κέρδος δέχονται, την ανθρωποθυσία.

Εμείς οι τόσο δα μικροί, ελπίζουμε σε κάποιο φως, που θα μπει στα μυαλά μας,
πριν έρθει η εκδίκηση, απ’ τον πλανήτη που βογκά, και μαύρη συμφορά μας…