Ενιαία Συλλογική Συνείδηση από την Ικαρία μέχρι την Παραμυθιά: Ένα εκλογικό αποτέλεσμα που αποτυπώνει το ΤΩΡΑ | Γράφει ο Σπ. Καμπιώτης

Το αποτέλεσμα της Κυριακής, καταδεικνύει την κοινή κατάφαση της ανθρώπινης ατομικότητας, απέναντι στην πολιτική σκηνή μιας χώρας! Μόνο τυχαίο δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις και μόνο αδιάφορο δεν είναι.

Στο θάλαμο κρίνεται η κυβέρνηση

Στην προκειμένη περίπτωση, έχουμε την τελική επιλογή των πολιτών στην κάλπη μέσα από μια απόφαση η οποία σταθμίζει όχι εικασίες αλλά γεγονότα.

Μπροστά στην ευθύνη μας ως πολίτες μιας δημοκρατικής χώρας και ενός σύγχρονου πολιτεύματος (στην προκειμένη είχαμε και απλή αναλογική), ανοίγονται δύο παράλληλοι δρόμοι:

1. Είναι η κρίση μας απέναντι σε αυτόν – τον όποιον – που κυβερνάει.
Έρχεται η ώρα να κρίνουμε υποκειμενικά – και μάλιστα κρυφά σε σφραγισμένο φάκελο – την πορεία του. Επιβραβεύουμε ικανοποιημένοι, δίνοντας μια ακόμη ευκαιρία μέχρι την επόμενη ημέρα της κρίσης.

2. Είναι η απόρριψη της κυβερνητικής πολιτικής και η κατεύθυνση ή η ανέκαθεν παραμονή μας, σε άλλους χώρους και τρόπους πολιτικής τοποθέτησης ή διαμαρτυρίας.
Οι επιλογές εδώ είναι πολλές.
Ξεκινούν από τα πιστεύω μας και φθάνουν στον ανατρεπτικό χαρακτήρα μας, την επιμονή μας και τις απαιτήσεις των καιρών…
Άλλωστε είχαμε μπροστά μας να επιλέξουμε από τα άκρα, μέχρι τις παρυφές και από τους “Κυνηγούς” μέχρι τις “ΚΟΤΕΣ”… από τα “εικονίσματα”, μέχρι τα “τοπικά νομίσματα”!
Εναλλακτικά, η “αντίδρασή” έρχεται και με την ακραία “μη συμμετοχή” μέχρι το “λευκό ή άκυρο”…

Το εκλογικό σώμα πλειοψηφικά, εκλέγει νέα κυβέρνηση τετραετίας.
Στην κάλπη, η συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, κρίνει εκείνον που κυβερνάει, θετικά ή αρνητικά. Τον εγωισμό και την έπαρση της εξουσίας.
Αν δεν επιβραβεύσει την πορεία του, τότε θα αποφασίσει ποιος είναι ο εκλεκτός της, από την πλειάδα της αντιπολίτευσης και όχι μόνο.
Και ο λαός έχει αισθητήριο το οποίο, μόνο “αναρχικές”, “επαναστατικές” σκέψεις μπορούν να αμφισβητήσουν, αφού αυτονόητα συν-υπάρχουμε, σε κυρίαρχο δημοκρατικό πολίτευμα για το οποίο έχει χυθεί πολύ αίμα…

Στον προθάλαμο κρίνεται η αντιπολίτευση

Το κυβερνητικό έργο, δεν το παράγει καμία αντιπολίτευση, ενώ η αναγνώρισή της, έρχεται “εκ της αποτελεσματικότητας” να στείλει θετικό ή αρνητικό πρόσημο.
Κρίση, για τον αντιπολιτευτικό λόγο, τις προτάσεις, την ποιότητα της πολιτικής έκφρασης στα μείζονα έδρανα και την ενσωμάτωση του αντιπολιτευτικού λόγου στις αντικειμενικές λαϊκές μαζικές ανάγκες, που εξελίσσονται σε πρώτο χρόνο, αλλά και αναπτύσσονται στο μέλλον (η ελληνική ιστορία έχει αποδείξει πως το ελληνικό λαϊκό αισθητήριο κρίσης για το μέλλον… μάλλον είναι ουτοπία).
Η αντιπολίτευση παίζει εύκολα τον αθώο και το θύμα των καταστάσεων.

Οι αιτίες και οι αφορμές

Συμπαρασυρόμαστε, αν θεωρούμε ότι οι λαϊκές μαζικές ανάγκες, αρχίζουν και τελειώνουν στο μηνιάτικο, την υγεία, τη σίτιση, την ποιότητα ζωής, στα προσωπικά δεδομένα (υποκλοπές) ή στον ανθρώπινο πόνο (Τέμπη)…
Αναθεωρούμε όταν λέμε “θα το κάνουμε καλύτερα”, ενώ πρόσφατα το είχαμε διαχειριστεί… Όταν λέμε “το λύσαμε”, αφού εξακολουθεί “να ζει και να βασιλεύει”… Όταν είμαστε προσκολλημένοι στις απόψεις μας και μοιραία επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη…

Η τρισδιάστατη απεικόνιση

Τα εξ αριστερών “ποτάμια”, ορθώνονται απέναντι από φασιστικά καθεστώτα. Συντηρούνται από την λαϊκή καταπίεση. Ορθώνουν επαναστατικά λάβαρα.
Το κέντρο, συντηρείται και τρέφεται από τις περιόδους ειρήνης, ηρεμίας, ελπίδας, οικονομικής ισορροπίας, ευμάρειας. Αποφεύγει τις κάθετες ρήξεις και υπολογίζει πολύ σοβαρά την “φθορά”.
Η ακροδεξιά συντηρείται από τα φαντάσματα της ομοφοβίας, του υπερεθνικισμού και του ρατσισμού…
Το πολιτικό ον, πάντα επιμείνει σε μια υποκειμενική παραγωγή πνευματικού πολιτισμού, ιδεολογίας και σκέψης.

Κάθε χρονική στιγμή έχει συγκεκριμένη αποτύπωση

Ζούμε στο 2023 και ως εκ τούτου, η συλλογική συνείδηση ενός έθνους έρχεται να σταθεί απέναντι από το φόβο, την ελπίδα, την απειλή, την θετική ενέργεια, την ψυχολογία, την παραγωγική κουλτούρα, τη σημερινή και την αυριανή μέρα, την (αν)ασφάλεια, την ειρήνη, την αισιοδοξία…

Ένα timelapse, πίσω στη δεκαετία, θα μας πείσει:

•Το 2012 ο πολίτης στάθηκε απέναντι από οικονομική λεηλασία και μνημόνια (απειλή)
•Το 2015 ο πολίτης ήταν φοβισμένος και αηδιασμένος από την ατέρμονη διελκυστίνδα ενός τεράστιου αδιεξόδου (θυμός – τιμωρός και κυνηγός ελπίδας)
•Το 2019

ο πολίτης είδε φως στο τούνελ, ψάχνοντας το υποσυνείδητό του και κρίνοντας μια κυβερνητική πολιτική, η οποία δεν ηγήθηκε της επανάστασης που έταξε (νέα μνημόνια, δημοσιονομική πειθαρχία, μαξιλάρι Τσακαλώτου, κλειστές τράπεζες, δυσκολίες – δεν ανανέωσε την εμπιστοσύνη).
•Το 2023 ο πολίτης βομβαρδίστηκε από εξωγενής παράγοντες και όχι από κατεξοχήν εγχώριες παλινωδίες… Φοβήθηκε τη ζωή του στην πανδημία (#μένουμε_σπίτι), τρόμαξε για την ειρήνη με τον πόλεμο στην Ουκρανία (#NoWar), πλήρωσε ακριβά την ενέργεια και τις πρώτες ύλες… Ειδε όμως όλη την Ευρώπη να διανύει τον ίδιο δρόμο.
Ο πολίτης στην προεκλογική μάχη, δεν ακολούθησε τα “φοβικά συνθήματα”, τις καταστροφικές διαπιστώσεις, τις αβεβαιότητες, τις ανικανότητες, τις αθλιότητες και κάθε άλλο στερητικό “-Α-”.

Η συλλογική συνείδηση αυτή τη φορά έψαξε ότι της ενέπνευσε ομαλότητα, ηρεμία και ελπίδα…
Η “τσέπη” και η “ηρεμία” προτάσσεται στις μάζες…
Η συλλογική συνείδηση οδηγείται επικοινωνιακά στις μάζες… Οι μάζες αποφασίζουν για το τώρα.
Οι μειονότητες μπορεί να παρατηρούν ορθότερα, να σχεδιάζουν ενσυνείδητα, να αποφασίζουν για το μέλλον, να υπηρετούν γνώση, να διαβάζουν ή να γράφουν ιστορία…
Οι λίγοι αλλάζουν τον κόσμο μας, οι πολλοί αποφασίζουν για τον κόσμο τους…
Το τέλος μιας περιόδου ανανεώσεως της ιστορίας, αφορά την εμπιστοσύνη του ανθρώπου στις νοητικές ικανότητές του!