Ο Ερασίμολπος σχολιάζει: “ Ηλίου φαεινότερον…”

Έχω ασχοληθεί και στο παρελθόν με το αριστούργημα, που λέγεται ελληνική γλώσσα. Είναι όμως και πολλές λέξεις, που τις χρησιμοποιούμε σήμερα, χωρίς πολλές φορές να γνωρίζουμε την αρχαία, ελληνική τους ρίζα. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές από αυτές. Σήμερα λοιπόν, δεν λέμε τη φωνή «αυδή», λέμε όμως «έμεινα άναυδος». Η «Γη» δεν ονομάζεται πλέον «Χθων», λέμε όμως «υποχθόνιος». Δεν λέμε «κυνώ» (το ρήμα «φιλώ»), λέμε όμως «προσκυνώ». Είναι δε ενδιαφέρον, ότι το «φιλώ» στα αγγλικά είναι «kiss» και στα γερμανικά «kussen». Το «συχνά» δεν το λέμε «θαμά», λέμε όμως «θαμώνας». Το «γεύμα» δεν το λέμε πια «δόρπον», αλλά λέμε «επιδόρπιο». Και ας μην ξεχνάμε ότι το «φαός» (φως) χρησιμοποιείται σήμερα ως «ηλίου φαεινότερον» και «ιπποφαές» (λαμπερό άλογο). Το «πλοίο» δεν το λέμε πλέον «ναυς», αλλά λέμε «ναυτιλία και ναυτικός». Δεν λέμε «ιχθείς» (τα ψάρια), αλλά λέμε «ιχθυοπωλείο». «Άχχω» σήμαινε «σφίγγω το λαιμό», λέμε σήμερα «αγχόνη και άγχος». «Βρύχια», στον Όμηρο είναι τα «βαθιά νερά» και έτσι λέμε «υποβρύχιο». Η αρχαία ελληνική «χειρ», χρησιμοποιείται στο «χειρούργος, χειριστής, χειραγωγώ κ.λπ»., ενώ από το «ύδωρ» λέμε «ύδρευση και υδραυλικός».
Έτσι λοιπόν δεν υπάρχουν αρχαίες και νέες ελληνικές λέξεις, αλλά μόνο ελληνικές. Άλλωστε, και πολλές λέξεις στην αγγλική γλώσσα βαφτίζονται λατινικές, αλλά στην πραγματικότητα είναι ελληνικές. Για παράδειγμα, οι Άγγλοι λένε «cemetery» (latin, cemeterio), που δεν είναι άλλο από το «κοιμητήριο».

Και σαν φόρο τιμής προς την θαυμαστή, αρχαία ελληνική γλώσσα κλείνω με τον πρώτο στίχο της Οδύσσειας: «Ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον…»
«Έρρωσθε», λοιπόν (να είστε εύρωστοι –υγιείς) !