Η κάλπη | Γράφει ο Καστρινός

Ήρθε και πάλι η στιγμή, που η κάλπη θα μιλήσει,
δεν είναι όμως σίγουρο, ότι θα δώσει λύση.

Μα θα μου πείτε που μιλώ… αλλά και που το ξέρω;
πολλά τα παραδείγματα, που έχω να αναφέρω.

Μα έχω ένα πρόβλημα… μουδιάζω άμα πεινάω,
νεκρώνει ο εγκέφαλος, και εύκολα ξεχνάω.

Μόνο στην υποχρέωση, είμαι συγκεντρωμένος,
έχει να κάνει φίλοι μου… πως είμαι μαθημένος.

Ποιο είναι το συμφέρον μου..; τη σκέψη εκεί γυρίζω,
κι απ’ την αρχή τση μέρας μου, πατάτες γευματίζω.

Πατάτες έχει το μενού… να τρώω και να ακούω,
τσι τρίχες μου με το ζουμί, για να μη πέσουν λούω.

Για αυτό κι αυτή η ψήφος μου, θα έχει επιτυχία,
να εκπληρώνω χρέος μου… σημαίνει ευτυχία.

Ρουσφέτια και παράλογα, υπάρχουνε;.. δεν ξέρω..
είναι ντροπή μου που τολμώ… κακώς που το αναφέρω.

Αν με ακούσει και κανείς… θα πει, την παλιοβρόμα,
θέλει σε κάθε ψέμα του, καυτό αυγό στο στόμα.

Δεν φταίω εγώ… αλλά μα πως, πως τα ‘χω καταφέρει;
θα ρίξω ψήφο σκέφτομαι, με το καλό το χέρι.

Αυτό θέλει κι η κάλπη μας, φαντάζομαι από πάντα,
μυαλό και σκέψη γόνιμη, και ερωτική μπαλάντα.

Όλα θα αλλάξουν είπανε, υπόσχονται λιακάδες,
ανάπτυξη, και πρόοδο, και μέρες ομορφάδες.

Για αυτό δεν αντιτένουμε… είμαστε πεπεισμένοι,
αφού για να ψηφήσουμε, θα πάμε αγκαλιασμένοι.

Το ’χουμε εφτούνο ως λαός, μας βγαίνει… σαν μανία,
ποτέ δεν τσακωνόμαστε, και μες τα καφενεία.

Οι εκλογές μας έφτασαν, δεν έχει… πως… αδέλφια,
την Κυριακή… αναμφίβολα, η κάλπη θα ‘χει κέφια.

Παίρνει σφυγμό κάθε φορά, για εφτούνες ανασαίνει,
έχει μια τρούπα, μια σχισμή, κι ότι τση σπείρεις βγαίνει!!!