Το Ναυάγιο της Ζακύνθου είναι Ναυάγιο όλων μας | Γράφει ο Γιάννης Κοπανάς
Όλα αυτά τα μέρη συνοδεύονται, εκτός από την επικινδυνότητα, από ασύλληπτη ομορφιά που ο κάθε άνθρωπος θέλει να την επισκεφθεί και να την βιώσει.
Άλλωστε στην ανθρώπινη φύση βρίσκεται και το “ζειν επικινδύνως” που ανεβάζει την αδρεναλίνη μας και μας αφυπνίζει από τις αδράνειες και την καθημερινότητα της ζωής.
Όμως οι οργανωμένες κοινωνίες και οι μετακινήσεις τους που προκαλούν μαζική επισκεψιμότητα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης δημιουργούν υποχρεώσεις και κανόνες.
Κανόνες που οι διοικούντες πρέπει να θεσμοθετούν και υποχρεώσεις που όλοι μας πρέπει να αναλογιζόμαστε και να ακολουθούμε. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε αυτή την κουλτούρα. Είμαστε ο Λαός του “δε βαριέσαι” και του “και τι έγινε μωρέ” με αποτέλεσμα να βιώνουμε καταστάσεις σαν τις τραγωδίες στα Τέμπη, στο Μάτι, στη θύρα 7 και πάει λέγοντας.
Γι αυτό κατ’ αρχάς πιστεύω ότι θα συμφωνήσουμε πως προέχει η ΑΣΦΑΛΕΙΑ.
Όμως για το κλείσιμο του Ναυαγίου με “ένα άρθρο και ένα Νόμο”, για να θυμηθούμε την ιστορική φράση, θα μου επιτρέψετε να θέσω σαν απλός πολίτης κάποια ερωτήματα.
1) Από το 2019 που προτάθηκε από τον καθηγητή Λέκκα η δημιουργία ζωνών προστασίας και επισκεψιμότητας στο Ναυάγιο, μέχρι την αυτοψία της 8ης Μαρτίου 2023 τι άλλαξε ως προς τη σεισμικότητα, τις κατολισθήσεις ή τα τσουνάμι; Διότι σε αυτό το χρονικό διάστημα την περιοχή επισκέφθηκαν περίπου 3 εκατομμύρια επισκέπτες. Αν οι ζώνες ήταν ανεπαρκείς τότε πώς αφέθηκαν για 4 χρόνια, τόσοι άνθρωποι στο έλεος του Θεού;
2) Αν την αυστηροποίηση της πρόσβασης στο ναυάγιο προκάλεσε το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη και η ενδεχόμενη ανάληψη ευθυνών, τότε μήπως πρέπει να “κλείσουν” και τα άλλα πανέμορφα και ταυτόχρονα επικίνδυνα μέρη που υπάρχουν στη χώρα, μερικά από τα οποία αναφέρονται στο παρόν σημείωμα;
3) Αρκεί η γνωμάτευση ενός ανθρώπου, έστω πανεπιστημιακού, έστω υπεύθυνου κάποιων τομέων της Πολιτικής Προστασίας, για να λαμβάνονται τέτοιου είδους αποφάσεις; Οι οποίες δεν επηρεάζουν μόνο την ασφάλεια, την οικονομική και κοινωνική ζωή ενός τόπου και την τουριστική του προβολή, αλλά κυρίως είναι ο καθρέφτης για την αξιοπιστία της χώρας. Μήπως οι πραγματογνωμοσύνες και οι αποφάσεις αυτές , θα έπρεπε να λαμβάνονται από περισσότερα του ενός άτομα;
4) Όταν τα “πακέτα” επισκεψιμότητας των εκατομμυρίων επισκεπτών στη χώρα έχουν ήδη κλείσει, δεν είναι κάπως αργά για τέτοιου είδους αποφάσεις, οι οποίες θα έπρεπε να λαμβάνονται πολύ νωρίτερα, ώστε όσοι σχεδιάζουν για την Τουριστική μας βιομηχανία που είναι, δυστυχώς, η μόνη “βαριά” βιομηχανία αυτού του τόπου, να γνωρίζουν τι ισχύει και τι δεν ισχύει για την επερχόμενη καλοκαιρινή σεζόν;
5) Οι Τοπικοί “κάθε είδους άρχοντες” δεν έπρεπε να συμμετέχουν, έχοντας μαζί τους ειδικούς επιστημονικούς συμβούλους, σε τέτοιου είδους αποφάσεις, αντί να πληροφορούνται από τα ΜΜΕ τα γεγονότα που αφορούν τον τόπο τους, λες και αυτά συμβαίνουν σε άλλους τόπους και άλλες εποχές;
6) Μήπως η εξωφρενική αδράνεια αυτών των “τοπικών αρχόντων” στο να τηρηθούν με ευλάβεια οι μέχρι τώρα κανόνες στην επισκεψιμότητα του Ναυγίου και η απραξία τους στη διεκδίκηση της όποιας περιοχής ανήκει στις κοινότητες, στο Δήμο ή στο Δημόσιο (σε όποιο από τα τρία, η κοινοκτημοσύνη είναι με το μέρος του Λαού), προκάλεσε την απαξίωσή τους σε όποια λήψη αποφάσεων για την συγκεκριμένη περιοχή;
7) Μήπως η ανικανότητα να δημιουργηθεί ένας φορέας διαχείρισης, από τον οποίο είχε να ωφεληθεί όλη η κοινωνία της Ζακύνθου, όπως είχα άλλωστε εισηγηθεί στο Δήμο 5 χρόνια πριν, οδήγησε στα γνωστά αποτελέσματα της δημιουργίας της επιτροπής και του γνωστού άνοιξε-κλείσε της δεύτερης περισσότερο επισκέψιμης περιοχής της χώρας μας;
Διότι έτσι όπως αντιμετωπίζονται οι καταστάσεις, θα πρέπει να “κλείσουν”, εκτός από το σιδηρόδρομο και το Ναυάγιο και μια σειρά άλλα πράγματα, όπως αυτοκινητόδρομοι και λεωφορεία, λιμάνια και πλοία, αεροδρόμια και αεροπλάνα, πολυσύχναστα και επικίνδυνα μέρη και τελικά να γυρίσουμε στην καραντίνα του 2020 που κυκλοφορούσαμε με πιστοποιητικό εξόδου μόνο γύρω από τα σπίτια μας.
Και επειδή κάποιοι θα ρωτήσουν τι πρέπει να γίνει, δεν θα αποφύγω να απαντήσω ότι σε έναν κόσμο όπου οι κίνδυνοι είναι παντού, χρειάζεται μετά από μια σοβαρή και επιστημονικά τεκμηριωμένη μελέτη για όλους αυτούς τους χώρους, όπου ζουν επικινδύνως άνθρωποι και τους οποίους για ευνόητους λόγους δεν έχουμε το δικαίωμα να “κλείσουμε”, να θεσπίσουμε ΚΑΝΟΝΕΣ που κανείς δεν θα μπορεί να παραβαίνει και πάνω στους οποίους κανείς αρμόδιος δεν θα μπορεί να αδρανεί.
Είναι απολύτως αναγκαία η θέσπιση φορέα διαχείρισης που τελείως αστήριχτα δεν προχώρησε ενώ ήταν πρόταση του Υπουργείου Τουρισμού, που εκτός των άλλων θα πρέπει να εισπράττει από τους επισκέπτες κάτι σαν “Ναυαγιόσημο”, ώστε να υπάρξουν τα απαιτούμενα έσοδα για έργα, για ενημέρωση των επισκεπτών και εν τέλει για αστυνόμευση-φύλαξη του χώρου, ώστε κανείς να μην μπορεί να κατηγορήσει κανέναν, για οποιαδήποτε άτυχη στιγμή όπου η φύση θα θελήσει να εκδηλώσει την οργή της και για την οποία “κακιά” στιγμή θα έχουν ληφθεί όλα τα απαραίτητα μέτρα για την ελαχιστοποίηση του κινδύνου κατά της ανθρώπινης ζωής. Σοβαρότητα λοιπόν, γιατί μάλλον είναι αργά για δάκρυα.
