Ζακυνθινή σάτιρα | Κατάπτωση

Ι
Την Τόλμη και την Αρετή
και την Ελευθερία
αγνώριστες τις κάνουνε
εκφυλισμού σαρκία.

Αδιάκοπα καρφώνουνε
την πόρτα της Αλήθειας
αφήνοντας ορθάνοιχτο
το στόμα τής Αήθειας.

Στους άφταστους Επιφανείς
τρέχουν να βρούν αξία,
χωρίς να ξέρουν τι θα πει
Τιμής αυτογνωσία.

ΙΙ
Κάλβε, Τερτσέτη, Σολωμέ
‒ κι άλλης πορείας οδηγέ ‒
ανείδωτα να κλαίτε
κι «Αλίμονο!» να λέτε,

πού φτάσανε ‒ τι κρίμα! ‒
της διαδρομής το σήμα:
φέουδο κληρονομίας
ή σκηνή υποκρισίας;

Κτήμα ξένο της πατρίδας
ή μηχανισμός παγίδας,
στίγμα της διπροσωπίας
και της μισαλλοδοξίας;

Πνεύματα εσείς (για πάντα)
βάλτε τούς κενούς στην μπάντα
κι άστε να γυρίσουν άλλοι
της ακμής μικροί-μεγάλοι,

όχι ψεύτες κοροϊδίας
ούτε άσοι προδοσίας,
μόνο καθαροί πολίτες
και των προσωπείων λύτες.

Μέσ’ στου Διχασμού τον χώρο
πάρτε μαύρο μαρκαδόρο
να διαγράψτε ζόφου… φίλους
φορτωμένους μ’ έχθρας ήλους!

ΙΙΙ
Στη γωνιά της περηφάνιας
καίει φλόγα της αφάνειας,
που την έπαρση δεν σβήνει
και μαυρίλα μάς αφήνει,

φέγγοντας την αδικία
και την καρεκλοθηρία!
‒ «Ώς εδώ και μη παρέκει!»,
λέμε στης φυγής το στέκι.
«Ας διορθώσουμε τα λάθη,
ας νικήσουμε τα πάθη
κι ας ακούσουμε να λένε
μια «Συγγνώμη», όσοι φταίνε».

IV
Σε νησί με τόσα πλούτη
τι κατάπτωση και τούτη!
Καλοσύνη, Αγάπη, Ήθος;
Παρωδία, μίσος, μύθος!

Μπρος στης Δόξας το μνημείο
‒ ή σε… Λόξας συνεργείο; ‒
την παράνοια αφήνεις
μ’ ένα δάκρυ τής οδύνης

κ’ εύχεσαι για Δίκιου θάμα
ή μιλάς για κάποιο τάμα
‒ πίστης, χάρης και γαλήνης ‒
της Αγίας Αικατερίνης!

Ο Μικροσατιρικός (Δ.Σ.)
Γενάρης 2023

Υ.Γ.:
Μια πληγή φτάνει του τόπου,
το κακό να δεις του ανθρώπου,
τα κρυφά του τα μαχαίρια,
που καρδιάς κόβουνε χέρια ‒

Κι αν το χάδι σου μοιράζεις,
το τοπίο δεν τ’ αλλάζεις,
ρίμες της πνοής χαράζεις
και τη Λύπη διασκεδάζεις.

~•~

Πλάνης ένοχους λυπήσου,
με του νου το φως οπλίσου
κι από της ψυχής τα δώρα
δώσε σ’ όλους ‒ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΑ!