Αναζητώντας τους χαμένους εργαζόμενους | Γράφει ο Σπύρος Ξένος
Και παρά το γεγονός ότι δεν συνηθίζω να απαντώ σε δημοσιεύματα, εντούτοις, αισθάνομαι ότι η έκφραση πολιτικών θέσεων για την εργασία και τη μισθωτή απασχόληση, οι οποίες παραπέμπουν σε πατέντες ευρεσιτεχνίας και ανάγουν πολιτικά ζητήματα σε μεμονωμένες πράξεις ατομικής ευθύνης, αξίζουν μιας απάντησης, στα πλαίσια πάντα ενός γόνιμου και πολύ ενδιαφέροντος διαλόγου.
Εν αρχή, λοιπόν, επιτρέψτε μου να μην αναφερθώ, διότι φρονώ πώς πλέον δεν χρειάζεται, στις υδάτινες και συναισθηματικές εικόνες των δραματικών συνθηκών εργασίας στους τομείς της αγροτικής παραγωγής, των κατασκευών και κυρίως της εστίασης και του τουρισμού γενικότερα, στις ελαστικές μορφές εργασίας των πρακτικάριων, των αδήλωτων εργαζομένων, των μεταναστών, των μερικώς απασχολούμενων, επιδοτούμενων κ.α. καθώς και συχνά σε περιπτώσεις, μεμονωμένες ή όχι, εργοδοτικής αυθαιρεσίας και κρατικής αδιαφορίας στην προστασία των εργαζομένων. Λίγο έως πολύ αυτά είναι γνωστά και, προς Θεού, δεν αφορούν το σύνολο των εργοδοτών.
Με άλλα λόγια, ζητήματα πολύ σοβαρά εργασιακών σχέσεων και συνθηκών απασχόλησης, αλλά και δομικές παθογένειες κατάρρευσης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ανεξέλεγκτης Airbnb επέκτασης, προσδιορισμένης εποχικότητας, ανυπαρξίας τριτοβάθμιας τεχνικής εκπαίδευσης κ.α., επαρκείς αποδείξεις μιας βαριάς βιομηχανίας του εφήμερου, χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό και προσανατολισμό.
Αν, λοιπόν, κάποιος εντοπίζει το πρόβλημα στους «τεμπέληδες νέους» και τους «τζαμπατζήδες των προνοιακών επιδομάτων», παραβλέποντας την στοχευμένη υποβάθμιση της εργασίας, μέσα από αρπακτικές λογικές, επισφαλείς υποκειμενικότητες και δουλειές του ρεφενέ, απλήρωτες διαθεσιμότητες, οικονομίες θυρωρείου, χρεωμένους ικέτες αποφοίτους των Πανεπιστημίων, αδιέξοδες επιλογές κ.α. είναι δυνατόν να φαντάζεται ότι η εισαγωγή «βάναυσων» και «πρωτόγονων» παρεπιδημούντων από Τρίτες Χώρες, διαμέσου ενός θαυμαστού καινούργιου κόσμου τριγωνοποιημένης εργασίας (εργοδότης- μεσίτης εργατικών χεριών- εργαζόμενος), θα μάς λύσει το πρόβλημα. Μήπως τότε να ρωτάγατε και στα γηροκομεία, τα συνταξιοδοτικά ταμεία, τις υπηρεσίες ασύλου ή ακόμη και τους διευθυντές των φυλακών;
Σε κάθε περίπτωση, και θέλοντας να συμβάλλω ουσιαστικά στον διάλογο για ένα πολύ σοβαρό ζήτημα που απασχολεί ολοένα και περισσότερο, θέλω να πω και να κλείσω με το εξής: η υποβάθμιση της εργασίας, με πρόσχημα την οικονομική ύφεση, ανέδειξε με τρόπο δραματικό ένα μετέωρο εφεδρικό σώμα εργασίας: το πρεκαριάτο. Στον ευρωπαϊκό οικονομικό πόλεμο, η λευκή εργατική τάξη εκβιάζεται ενώ στην πολιτική αρένα η ακροδεξία θέλγεται από το κυνήγι και την δαιμονοποίηση των στρατιών του κακού.
Η μετατόπιση του ενδιαφέροντος, προς μεσιτικά γραφεία και χαμηλότερου κόστους προσωρινά ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, δεν πρόκειται να λύσει τα δομικά ζητήματα της ελληνικής τουριστικής οικονομίας και τούτο διότι αργά ή γρήγορα ακόμη και αυτοί οι δούλοι- εργαζόμενοι, θα αναζητήσουν διέξοδο από την Χώρα με κατεύθυνση την Δ. Ευρώπη, εκεί όπου η παραγωγική αναδιάρθρωση τούς αναζητά, στις πρώτες θέσεις της ουράς αναμονής.
Μάλλον είναι καιρός για επαναστάσεις και όχι για μπαλώματα, που παρασύρουν τις κοινωνίες στα βράχια
