Ο Ερασίμολπος σχολιάζει: «Τι με νοιάζει εμένα;»

Το 1977, στην 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης, με λήστεψαν. Νόμισα ότι θα με μαχαίρωναν, είχαν δε ακόμη και κόφτη για να κόψουν τα δάκτυλα του χεριού σε περίπτωση που φορούσα δαχτυλίδια και δεν έβγαιναν. Μπήκα κατατρομαγμένος σ’ ένα παρακείμενο ρεστοράν και ζήτησα ένα ποτήρι νερό, γιατί το στόμα μου είχε στεγνώσει από τον φόβο. Μου έφερε κάποιος ένα μπουκαλάκι νερό και μου λέει: “αυτό κάνει δύο δολάρια”. Του απαντάω έκπληκτος, ότι μόλις με είχαν ληστέψει και μου απάντησε αδιάφορα: “τι με νοιάζει εμένα βρε φίλε”; (What’s that to me dude?”). Τότε λοιπόν αποφάσισα να φύγω από τη Βόρεια Αμερική. Δεν ήταν τυχαίο το σχόλιο του Νεοϋορκέζου. Το λέω αυτό, διότι αν διαβάσει κάποιος το αμερικάνικο Σύνταγμα θα παρατηρήσει ότι τονίζεται το Άτομο και το προσωπικό του συμφέρον, σε αντίθεση με τα Συντάγματα των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών, τα οποία έχουν μια πιο σοσιαλιστική κατεύθυνση προς το συμφέρον του ευρύτερου κοινού. Τονίζεται λοιπόν ο Ατομικισμός στη Βόρεια Αμερική και έτσι δεν μας ξαφνιάζει το φαινόμενο Τραμπ. Τα δημοκρατικά ιδεώδη, τα συναισθήματα και οι ρομαντισμοί θεωρούνται από αδυναμίες μέχρι και ανωμαλίες. Έτσι, σου λέει ο Νεοϋορκέζος: “ Τι με νοιάζει εμένα βρε φίλε, αν εσύ είσαι ανόητος και δεν οπλοφορείς, όπως οι περισσότεροι από μας;”. Νοοτροπία της άγριας Δύσης, μία ή δύο γενιές πίσω, στην ιστορία αυτής της χώρας.
Έχουμε λοιπόν δύο ιδεολογίες: τον αμερικάνικο Ατομικισμό και Υλισμό από τη μία πλευρά και την κοινωνική ιδεολογία από την άλλη, η οποία δίνει έμφαση στο κοινό συμφέρον και στα δικαιώματα των αδύνατων συνανθρώπων μας.
Και γεννάται η φιλοσοφική ερώτηση: ποια είναι η σωστή νοοτροπία; Το αφήνω στην κρίση σας. Μια κοινωνία είναι υγιής ανάλογα με τον βαθμό που κατορθώνει να περιορίζει τις ανισότητες στην ικανοποίηση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η δική μου, ίσως ρομαντική, πρόταση είναι ένας συνδυασμός των δύο ιδεολογιών: ο κοινωνικοποιημένος υλισμός (καπιταλισμός). Να αμείβεται κάποιος δηλαδή και να φορολογείται ανάλογα με την εργασία που παράγει και τα χρήματα που κερδίζει. Όσο αυξάνονται τα έσοδά του, τόσο να αυξάνεται και η φορολόγησή του μέχρι να φτάσει το 100%, ούτως ώστε να μην υπάρχουν οι μεγαλοεισοδηματίες όπως οι σημερινοί Κροίσοι.
Κανένα σύστημα δεν είναι τέλειο, σε οποιαδήποτε χώρα.