Το τουρκολιβυκό μνημόνιο και το ταξίδι Δένδια | Γράφει ο Διονύσης Ιθακήσιος
Θα μου πείτε : Τι γύρευε ο κ. Δένδιας και αποφάσιζε αυτό το ταξίδι, που εκ των προτέρων είχε πολλές δυσκολίες και απρόοπτα; Δεν είναι όμως έτσι. Καμιά φορά πρέπει να παίρνουμε και το ρίσκο, γνωρίζοντας τις δυσκολίες. Οι σχέσεις μας με τη Λιβύη, τουλάχιστον με ένα κομμάτι εξουσίας σε αυτή τη χώρα, πρέπει να μας απασχολούν.
Έχουμε απέναντι μας μια χώρα στην οποία η Τουρκία έχει βάλει πόδι και ελέγχει εξελίξεις και καταστάσεις. Το παράνομο μνημόνιο που έχει υπογραφεί ανάμεσα στην κυβέρνηση της Τρίπολης και που φυσικά οι πάντες στον κόσμο ευτυχώς δεν το αναγνωρίζουν και το καταγγέλλουν, είναι το νέο “αγκάθι” στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, είναι η πρακτική έκφραση της λεγόμενης ” γαλάζιας πατρίδας” είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για κάθε πιθανή διαπραγμάτευση, είναι το σημείο τριβής και πιθανής ανάφλεξης στην Ανατολική Μεσόγειο. Επομένως τίποτα δεν πρέπει να αφήνουμε αναπάντητο και καμιά ευκαιρία χαμένη, ώστε να δείχνουμε στην διεθνή κοινότητα συνεχώς, την παρανομία ,τους υπαίτιους και να αναδεικνύουμε το ρόλο της Τουρκίας στο να τορπιλίζει κάθε λύση στο Λιβυκό πρόβλημα. Κάτω από αυτού το πρίσμα το Ταξίδι Δένδια και το πώς εξελίχθηκε, είναι χρήσιμο και παράγει εντυπώσεις και ίσως αποτελέσματα σε μακροχρόνια προοπτική. Άλλωστε στην περιοχή αυτή με την οποία έχουμε κοινά συμφέροντα στην χάραξη θαλασσίων ζωνών, κάποια στιγμή θα έρθει η ειρήνη και η καταλαγή, πρέπει λοιπόν να υπάρχουν δίαυλοι επικοινωνίας και ερείσματα, όχι φυσικά με τους εγκάθετους της Άγκυρας, αλλά με τους υπόλοιπους, που δεν είναι ούτε αμελητέοι, ούτε έχουν φοβηθεί να πάρουν θέση και να καταδικάσουν την παρανομία του μνημονίου. Το μεγαλύτερο λάθος είναι να αφήνεις μια παράνομη κατάσταση να παγιώνεται και να γίνεται συνήθεια. Το ταξίδι λοιπόν και ο θόρυβος που έγινε, είχαν την διπλωματική τους αξία και καλώς έγιναν.
