Μια εβδομάδα “δύσκολη” για τις Τουρκικές προκλήσεις | Γράφει ο Διονύσης Ιθακήσιος
Οι δηλώσεις του Γερμανού Καγκελαρίου από την Αθήνα, αλλά κυρίως οι ξεκάθαρα αρνητικές τοποθετήσεις των Αμερικανών για το Τούρκο- Λιβυκό μνημόνιο της χάραξης θαλασσίων ζωνών, ήρθαν για να ανατρέψουν κάθε πιθανότητα επιβίωσης αυτού του πέραν κάθε νομιμότητας μνημονίου. Οι Αμερικανοί ήταν ξεκάθαροι, “Δεν μπορεί η σημερινή Λιβυκή κυβέρνηση, να δεσμεύσει την όποια επόμενη με σύναψη συμφωνιών μακροπρόθεσμου χαρακτήρα”. Θα έλεγα πολύ περισσότερο με συμφωνίες εκτός νομιμότητας του ΟΗΕ. Όμως δεν έφτανε αυτή η αρνητική εξέλιξη για τις επιδιώξεις της Τουρκίας. Ήρθαν τα αποτελέσματα των εκλογών στο Ισραήλ και η επαναφορά Νετανιάχου στην εξουσία, για να προσθέσουν αρνητική εξέλιξη στις παράνομες σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο επιδιώξεις της Άγκυρας.
Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, ιδίως στην Ανατολική Μεσόγειο, ο Νετανιάχου καλείται να διαχειριστεί τις σχέσεις του Ισραήλ με την Τουρκία, οι οποίες πλέον βρίσκονται σε καλύτερο σημείο από αυτό που ήταν, όταν κυβερνούσε. Οι δύο χώρες έχουν πλέον αποκαταστήσει διπλωματικές σχέσεις και αναζητούν κοινά βήματα για να αποκαταστήσουν την απαιτούμενη εμπιστοσύνη. Εδώ ακριβώς αναμένεται να διαφοροποιηθεί ο Νετανιάχου από τους προκατόχους του το προηγούμενο έτος, τον Νάφταλι Μπένετ και τον Γιάιρ Λάπιντ. Ο πρώτος, δηλαδή, είναι πολύ πιο επιφυλακτικός, ίσως καχύποπτος, έναντι της Άγκυρας.
Αυτό δεν σημαίνει πως θα παγώσει τη διαδικασία ομαλοποίησης των σχέσεων, που άλλωστε ξεκίνησε επί των ημερών του. Σημαίνει, όμως, πως οι συνθήκες για την πρακτική ομαλοποίηση αυτή θα γίνουν πιο περίπλοκες για την τουρκική κυβέρνηση.
Μεγάλο ενδιαφέρον θα έχει, επίσης, η μελλοντική στάση Νετανιάχου σχετικά με τη συμφωνία οριοθέτησης θαλασσιών ζωνών Ισραήλ-Λιβάνου. O ίδιος έχει αναφέρει ότι θα την «εξουδετερώσει». Έτσι κι αλλιώς οι δύο χώρες βρίσκονται σε καθεστώς πολέμου, οπότε η εφαρμογή της συμφωνίας από μόνη της δεν είναι απλή υπόθεση. Άλλο, όμως, αυτό και άλλο να μην προχωρήσει εξαρχής λόγω του αποτελέσματος των εκλογών στο Ισραήλ. Αν, πράγματι, αυτό συμβεί, τότε θα μπει φρένο στην προσπάθεια διευθετήσεων που επιδιώκουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στην Ανατολική Μεσόγειο. Συνεπώς, η πίεση προς την Ελλάδα να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με την Τουρκία θα αποκτήσει ενδεχομένως διαφορετική χροιά. Όλα αυτά αποτελούν μία καλή συγκυρία για τα Εθνικά μας θέματα. Χωρίς όμως πανηγυρισμούς και εφησυχασμούς. Η εξωτερική πολιτική είναι ένα δύσκολο και ευμετάβλητο παιχνίδι συμφερόντων, που κανείς δεν πρέπει ποτέ να εφησυχάσει. Απλά βλέπει την καλή συγκυρία και προσπαθεί να την εκμεταλλευτεί όσο μπορεί καλύτερα ,για το συμφέρον της χώρας του.
