Σε συνέχεια του προηγούμενού μου σχόλιου, για την κατάσταση στα δελτία ειδήσεων τον τελευταίο καιρό, ήθελα να προσπαθήσω να αναλύσω αυτήν την έντονη ενασχόληση με απεχθή εγκλήματα που κυριαρχεί στα δελτία ειδήσεων της ελληνικής τηλεόρασης. Τα προβλήματα στην κοινωνία μας πάντα άρχιζαν και θα συνεχίσουν ν’ αρχίζουν από το οικονομικό (γι’ αυτό και οι μισοί Ζακυνθινοί δεν μιλιούνται με τους συγγενείς τους ή τους γείτονές τους).
Το 2008, λοιπόν, άρχισε η οικονομική τραγωδία της πατρίδας μας. Αρχικά η οικονομική κρίση, απόρροια της κακοδιαχείρισης των οικονομικών από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, αριστερές ή δεξιές και στη συνέχεια η επιθυμία των βόρειων «εταίρων» μας να πειραματιστούν στο πώς να διαχειριστούν μια τέτοια κατάσταση σε μία μικρή χώρα του νότου, που η διαφθορά πρυτάνευε σε όλους τους τομείς, οδήγησαν την κοινωνία σε εξαθλίωση. Μία οικονομική εξαθλίωση του λαού μας, με λάθος νοοτροπία για τη λύση της, από τους ιθύνοντες διεθνείς παράγοντες. Και όταν αυτά τα δέκα μαύρα χρόνια πέρασαν, ήρθε ο κορονοϊός (μην γελιέστε, τα μνημόνια θα μας στοιχειώνουν για πολλά χρόνια ακόμη). Όλοι ζήσαμε τα οικονομικά προβλήματα της καραντίνας και μετά και αυτήν την τραγωδία ήρθαν πριν λίγους μήνες ο Ουκρανικός πόλεμος, ο πληθωρισμός και η παράλογη ακρίβεια. Το ψωμί ακρίβυνε κατά 20%. Ο απλός λαός έχει πει πλέον το ψωμί, ψωμάκι. Άσε που δεν έχει να πληρώσει τη ΔΕΗ.
Αυτά τα αλλεπάλληλα οικονομικά προβλήματα, αφενός αυξάνουν την εγκληματικότητα και αφετέρου προκαλούν αρνητικά συναισθήματα και οργή στην κοινωνία και οδηγούν σε μια ανάγκη εκτόνωσης, που περιέργως παίρνει την μορφή μιας καλυμμένης επιθυμίας να ακούμε για οικτρά εγκλήματα στα δελτία ειδήσεων, εγκλήματα στα οποία δεν εμπλεκόμαστε εμείς (και είμαστε συνεπώς αθώοι), αλλά άλλοι ψυχικά άρρωστοι άνθρωποι. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου! !
Πολλοί από μας θα θέλαμε ένα δελτίο ειδήσεων με ουσιώδη νέα, που να μην διαρκεί πάνω από μισή ώρα, ένα σύντομο αστυνομικό δελτίο και λιγότερες διαφημίσεις, που μας βγάζουν την ψυχή μέχρι να μας πουν τα νέα.