Ένα χρόνο πριν τη νέα Δημοτική Αρχή | Τι Δήμαρχο θέλουμε;

Η Ζάκυνθος στο κατώφλι μεγάλων αλλαγών πίνει μπύρες στα πανηγύρια!

Οι Δήμοι και οι λειτουργίες τους, είναι βασικό συστατικό της ευημερίας μας, της ποιότητας της ζωής, της βιωσιμότητας, των καθημερινών μας αναγκών.
Η ζακυνθινή κοινωνία, τα τελευταία 20 χρόνια, ψάχνει στις κάλπες να βρει διέξοδο, χωρίς να έχει επιδείξει επιβράβευση και ανανέωση θητείας τόσο σε απερχόμενους δημάρχους, όσο και σε πρόσωπα αυτοδιοικητικής πλειοψηφίας.
Το μόνιμο πρόβλημα σε αυτό το νησί, είναι ότι “τα λάθη πληρώνονται” και τα τέσσερα χρόνια είναι πολλά για να περιμένεις τον επόμενο “σωτήρα”. Έτσι μεγαλώνουμε σε ένα καθεστώς απραξίας ή συντήρησης των προηγούμενων…

Φλερτάροντας με κινδύνους

Η Ζάκυνθος του 2023 – 2028 (η επόμενη δημοτική αρχή θα έχει 5ετή θητεία) θα καταστραφεί αν δεν βρει τον αναγκαίο εκφραστή της και την απαιτούμενη ομάδα του. Διότι σε έναν ενιαίο δήμο των 40.000 κατοίκων, που τα καλοκαίρια φτάνει (εβδομαδιαίως) και στους 160.000, δεν φτάνει ο ικανός εμπνευστής δήμαρχος. Οι ανάγκες είναι τεράστιες, οι προκλήσεις μεγάλες και η λειτουργία ομάδας (μοίρασμα ρόλων και ευθυνών) είναι η μοναδική λύση.
Την πενταετία 2022 – 2027, η χώρα τρέχει το νέο ΕΣΠΑ και η Ζάκυνθος ήδη είναι έξω από αυτό. Διότι σε αυτή την περίπτωση, να είστε βέβαιοι, ότι, λεφτά υπάρχουν… αλλά δεν στα δίνει κανένας, αν δεν προετοιμαστείς και δεν τα διεκδικήσεις. Η υπόθεση είναι απόλυτα τεχνοκρατική.

Να σπάσει η Ζάκυνθος σε δύο δήμους

Σαφώς, η Ζάκυνθος, επι ΣΥΡΙΖΑ, για πολιτικές και ατομικές σκοπιμότητες, δεν διεκδίκησε το σπάσιμό της – έστω – σε δύο δήμους. Την ίδια περίοδο η Κέρκυρα και η Κεφαλλονιά έσπασαν σε τρεις!
Δύο Δήμοι στη Ζάκυνθο, θα έλυναν πολλά προβλήματα, θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν σε ανάγκες, να ελέγξουν τις περιοχές τους και κυρίως να βρίσκουν το δρόμο της οργάνωσης – διεκδίκησης. Ακόμη και ένας “ανταγωνισμός” θα προσδιόριζε θετικό πρόσημο μεταξύ δύο δήμων στην ίδια Περιφερειακή Ενότητα (στο προκείμενο, στο ίδιο νησί)!
Ακόμη και τώρα θα είχε ενδιαφέρον ένα τέτοιο αίτημα. Είναι αναγκαία λύση σε μια τουριστική περιοχή. Δεν έχουμε την ικανότητα να κάνουμε καλά ένα ολόκληρο νησί με έναν δήμο.

Τα χάσματα και η παιδεία

Ο αστικός ιστός του νησιού, πολλά χρόνια τώρα, κονταίνει το ανάστημά του δίνοντας χώρο σε “αρπαχτικά” χωρίς αύριο. Εφήμερους λαοπλάνους, ανεπαρκείς ειδικούς των socials και γελασμένους διαμορφωτές της κοινής γνώμης.
Αξίες και πρακτικά δεδομένα, είναι έννοιες ξένες με τον σημερινό κοινωνικό ιστό του τόπου.
Στους σεισμούς του 1953, άνοιξε ένα χάσμα. Εμείς, οι επόμενες γενιές που δεν γνωρίσαμε εκείνη τη Ζάκυνθο, μεγαλώσαμε με την “αγωνία” να “γεμίσουμε με άνθη το χάσμα”.
Ακούσαμε θρύλους, διαβάσαμε χρονογραφήματα, τραγουδήσαμε, πήγαμε στον επιτάφιο τα χαράματα βγάζοντας πινακίδες, παίξαμε μπάλα στα δέντρα του Αγίου, κολυμπήσαμε στο Πόρτο και στα Αστέρια, χορέψαμε στα πάρτι, αρπάξαμε νέσπολες, φάγαμε ψωμί με λάδι και πάστα ή ζάχαρη, ψάλλαμε κάλαντα, κλάψαμε από τη βέργα του δασκάλου, πήγαμε εκδρομή στις Αλυκές και στην Υπεράγαθο, γελάσαμε με τις μωρέττες, εμποτιστήκαμε σε ήθη, εμπνευστήκαμε, σεβαστήκαμε θεσμούς, μάθαμε για προσωπικότητες και μια κοινωνία που κάποτε, είχε ευρωπαϊκό προφίλ και τρόπο σκέψης.
Θα μου πείτε, είχε επίπεδο μαζικής μόρφωσης ο κοινωνικός ιστός του 1930, του 1960, του 1970, του 1981; Οχι!
Σήμερα στο νησί, το επίπεδο μόρφωσης είναι πολύ υψηλότερο!
Μιλάμε όμως για μόρφωση… και όχι για παιδεία.
Η παιδεία, είναι ένα άλλο κεφάλαιο, που δεν την αποκτάς με τίτλους σπουδών.
Η διαφορά με το χθες (δεκαετίες πίσω), είναι, πως εκείνοι που πέρασαν από τις καρέκλες της εξουσίας (ακόμη και οι διορισμένοι) – στην πλειοψηφία τους – είχαν σοβαρή κατάρτιση, ευαισθησίες, ευφράδεια, προσωπικότητα, γνώση και εμπειρία.

Τι ανέχεται και το πληρώνει η Ζάκυνθος

Δώδεκα μήνες πριν την κάλπη και οι ενδιαφερόμενοι σημερινοί μνηστήρες, κινούνται ήδη στο μοντέλο της εκλογικής πελατείας του 1980 – 1990 – 2000.
Εδώ, δεν πρόκειται για έναν αγώνα μιας ομάδας ανθρώπων, να δουλέψει έστω 2 χρόνια πριν τις εκλογές, ώστε να αφουγκραστεί, να καταγράψει, να διεκδικήσει ψήφο…
Η ιστορία, έχει αποδείξει ότι ο θώκος δημιουργεί μοντέλα της λογικής “αγέλης” ή “ασκέρι” που μαζεύεται λίγους μήνες πριν την κάλπη, για να εξυπηρετήσει προσωπικές φιλοδοξίες… Ενίοτε, και την οικονομική αποκατάσταση από ενεργές επαγγελματικές υποχρεώσεις ή από χρέη – οφειλές, που πρέπει να αποδοθούν σε τρίτους… Άλλοτε για να αποκατασταθεί τη επαύριον…

Που βρισκόμαστε σήμερα

Σήμερα, τον Οκτώβριο του 2022, βρισκόμαστε απέναντι από δύο όψεις:

Ο Αρετάκης

Τον εν ενεργεία δήμαρχο που με το σύνθημα “καθαρά χέρια” πήρε το πράσινο φως από το λαό να τον εκπροσωπήσει.
Αν κρίνουμε την πορεία αυτής της δημοτικής αρχής, είναι γεμάτη από αγκυλώσεις, από ανυπαρξία ομαδικής λειτουργίας, από περιστροφές χωρίς τέλος, από λόγια με ελάχιστες πράξεις, από χάσμα μεταξύ του ρόλου της τοπικής αυτοδιοίκησης και μιας τοπικής οικονομίας που στο 90% εξαρτάται από τον τουρισμό, από πολλά λόγια που μαγκώνουν όταν πέσουν στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και της νομιμότητας. Η πολιτική, στην δημοτική αρχή είναι ανύπαρκτη και αυτό διότι, ο εν ενεργεία δήμαρχος, δεν αναγνωρίζει τις έννοιες, πολιτικό ον, πολιτικές πράξεις, πολιτικές αποφάσεις και πολιτικός σχεδιασμός.
Στα θετικά όμως, υπάρχει το βέβαιο αποτέλεσμα στα οικονομικά του δήμου – τα οποία έχουν εξυγιανθεί, στη λογική του “χρήματα δεν έχει εκείνος που βγάζει αλλά εκείνος που δεν ξοδεύει”. Υπάρχει εμφανής η εντιμότητα και το ξερίζωμα της σπατάλης και της λαμογιάς.
Υπάρχει και ενας σχεδιασμός μετα κορωνοϊκών έργων, που με μεγάλη υπομονή περιμένουμε να ξεκινήσει και να τελειώσει…
Εφόσον, η κοινωνία, πάει πάλι στις κάλπες με υπολογίσιμο, το αρχικό σύνθημα του ευεργέτη – δημάρχου, για πάταξη της διασπάθισης του δημοτικού χρήματος και απομάκρυνσης των τρωκτικών, τότε είναι πολύ πιθανή η επανεκλογή Αρετάκη και μάλιστα από την πρώτη Κυριακή.

Οι διεκδικητές

Οι κινήσεις άλλων διεκδικητών στον ορίζοντα, μέχρι στιγμής στέκονται στην παλαιά δεξιά και πασοκική λογική. Πως λειτουργούσε αυτή; Κομματάρχες κυρίως στα χωριά, πρόεδροι, τοπάρχες, μπαρμπάδες με πάρα πολλούς συγγενείς, διορισμένοι και ωφελημένοι από την εν ενεργεία κυβέρνηση, κουμπάροι και συμπέθεροι… συσπειρώνονται γύρω από το ¨καλό παιδί” που έφαγε και ήπιε στο τραπέζι τους, ώστε να είναι φίλοι στο facebook, να έχουν το τηλέφωνό του την επόμενη μέρα και να λένε “εγώ τον έβγαλα”, “έφαγε σπίτι μου”, “είναι άνθρωπός μου”, “θα μας φτιάξει τη μπασία”, μου έκανε like, τον κάλεσα στο γάμο, ήρθε στην κηδεία, θα μας διορίσει το παιδί αμέσως μετά τις σπουδές!!!
Σε όλα αυτά, σήμερα μπαίνει λίγο και ο “ξενοδοχειακός μας αστερισμός”. Η όποια χρηματοδότηση του προεκλογικού αγώνα, δημιουργεί έναν αυριανό δήμαρχο, που θα υπακούει τυφλά στους χρηματοδότες – υποστηρικτές, με προτεραιότητα σε προβλήματα ή οφέλη που αφορούν τις ιδιωτικές επιχειρήσεις τους.
Θα μου πείτε και αυτό είναι κακό, αν γίνει δουλειά;
Ενίοτε όχι, αρκεί όμως να γίνει δουλειά για το κοινό καλό και όχι επειδή γεμίζει ο βόθρος μιας μεγάλης μονάδας ή η πολεοδομία δεν λύνει προβλήματα επέκτασης και κλινών ή το εστιατόριο πρέπει να πάρει άδεια λειτουργίας χθες κλπ κλπ.

10 κανόνες που πρέπει να χαρακτηρίζουν τον υποψήφιο δήμαρχο

1. Πτυχία – παιδεία – καινοτομία
2. Εμπειρία σε διοίκηση ανθρώπων και έργων (βιογραφικό)
3. Επιτυχίες στην ατομική του και επαγγελματική πορεία… κοινωνικές δράσεις
4. Να είναι άριστος γνώστης, τουλάχιστον της Αγγλικής γλώσσας, σε ένα τουριστικό νησί που υποδέχεται κόσμο και καλεί προσωπικότητες. Ο δήμαρχος ζακύνθου, πρέπει να συμμετέχει σε forum, να ταξιδεύει στο εξωτερικό, και να καταλαβαίνει τι του λένε και τι του γίνεται…
5. Να γνωρίζει καλά την τεχνολογία, την ψηφιοποίηση, τις μεταρρυθμίσεις, τα εργαλεία (βλέπε δήμαρχος Τρικάλων)…
6. Να είναι γέννημα θρέμμα της Ζακύνθου, και όχι “φερτός”, που κανένας δεν μπορεί να ξέρει πως και που μεγάλωσε… Να έχει παιδικές αναμνήσεις και ευαισθησίες στην καθημερινότητα, στην παράδοση και τον πολιτισμό του τόπου. Να ξέρει καλά την ανθρωπογεωγραφία, την αφετηρία και την όποια εξέλιξη μας.
7. Να έχει ταξιδέψει και να ταξιδεύει ακούραστα σε τόπους και σε ανθρώπους…
8. Να έχει εύρος δημοσίων σχέσεων εκτός Ζακύνθου. Να έχει κάνει τον κύκλο του και να χρησιμοποιήσει τις προσωπικές γνωριμίες του για την πατρίδα και όχι την καρέκλα του δημάρχου για να τον μάθουν στην απέναντι Ηλεία…
9. Να είναι υπόδειγμα καλός στρατηγός, δείχνοντας πως δουλεύει το σύστημα με έμπνευση και όχι “δοξάστε με”…
10. Να μην είναι ιδιοτελής. Να μην χρωστάει. Να μην παλεύει να ξεχρεωθεί… Να δίνει, χωρίς να παίρνει… Θυμίζω την προεκλογική ατάκα του Αρετάκη, που προέτρεπε τους συνυποψηφίους να δεσμευτούν ότι την δημαρχιακή αποζημίωση θα την παρέχουν για κοινωνικό έργο και όχι για μισθό… στην οποία όλοι κοιτούσαν σφυρίζοντας αδιάφορα… και ο λαός άκουγε και έβλεπε…

Η νέα δημοτική αρχή, χρειάζεται ομάδα λειτουργίας και όχι “ειδικούς” για να μοχλέυουν υπαλλήλους και υπηρεσίες…

Οι επικρατέστεροι έναν χρόνο πριν την κάλπη

Αν κάναμε μια μέτρηση – έρευνα – δημοσκόπηση, ποιούς θα βάζαμε στο κάδρο του Δήμου;
Ν. Αρετάκη, Κατ. Μοθωναίου, Κ. Καποδίστρια, Γ. Στασινόπουλο, Γ. Τσουρουνάκη, αφού αυτά τα ονόματα τριγυρίζουν στα γραφεία, στις δημοσιογραφικές στήλες, στις πλατείες και τα πανηγύρια…
Ένα κράμα εν ενεργεία, με την απαραίτητη ξενοδοχειακή διάθεση…
Εμπλουτίζοντας την παλέτα, κάποιος, για πολιτικούς λόγους, θα υπολόγιζε και Γ. Αρμένη, Ι. Αγαλιανό και Δ. Γάσπαρο, αφού ήδη υπάρχουν στην αντιπολίτευση.
Οι εθνικές εκλογές της άνοιξης, μπορεί να αποσταθεροποιήσουν (φθορά εξουσίας, απλή αναλογική, δεύτερη εκλογική αναμέτρηση – μπορεί και τρίτη – πιθανά σενάρια ορθόδοξων και ανορθόδοξων συνεργασιών κλπ) τα δεδομένα. Η άνοιξη απέχει για προβλέψεις, αλλά στην πολιτική που “τίποτα δεν είναι δεδομένο”, το όποιο σενάριο να μην επανεκλέγει ο δημοφιλής Διον. Ακτύπης στην θέση του βουλευτή και να ηγηθεί προς τον Δήμο… δεν θα ανατρέψει πάρα πολλά;

Η Ζάκυνθος, από την μεταπολίτευση, είναι νησί καταγεγραμμένο ιστορικά ως δημοκρατικό, ουδέποτε συντηρητικό, με συντριπτική πλειοψηφία στην κεντροαριστερά.
Ιστορικά, όποτε χρειάστηκε οδηγήθηκε εντός της εθνικής πολιτικής τάσης.
Σήμερα τα περισσότερα ονόματα που συζητούνται, προέρχονται από το δεξιό χώρο (εν ενεργεία κυβέρνηση) ενώ δεν υπάρχει ακόμη διαμορφωμένο τοπίο και εκφρασμένο δημοτικό ενδιαφέρον από το κέντρο προς αριστερά…
Από όλες τις παραπάνω εκτιμήσεις, ένα είναι βέβαιο.
Ότι ουδείς έχει οργανώσει ομάδα με ρόλους, με καταστατικό χάρτη συνδυασμού, με πρόγραμμα, με εκδηλώσεις και ενημέρωση, με δημόσιες συναντήσεις και επαφές εντός και εκτός νησιού.
Όνειρο θερινής νυκτός για τη Ζάκυνθο, η εκδήλωση που οργάνωσε πρόσφατα, η δημοτική κίνηση “Σπιράλ” της μείζονος αντιπολίτευσης του δήμου της Πάτρας, όπου προσκάλεσε είκοσι εν ενεργεία Δημάρχους στην πόλη, για να αναλύσουν και να συζητήσουν καλές πρακτικές, ανάγκες, καινοτομία, προστασία του πολίτη και το μέλλον στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Πού καταλήγουμε;

Ότι ζούμε σε έναν τόπο που έχει παγώσει κάπου στα 1990 και ανακυκλώνει το ρητό του “άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς”;
Ότι είμαστε αξιοι της μοίρας μας; Και ποιος ορίζει τελικά την μοίρα μας; Οι μπύρες και τα σουβλάκια στα πανηγύρια;
Ότι έχουμε λειψανδρία; Δεν ασχολούνται οι σοβαροί άνθρωποι με τα πολιτικά; Και τότε ποιος θα ορίσει το κοινό μας μέλλον;
Ότι οι νέοι ικανοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν συμπεθέρους, δεν έχουν δέκα κουμπαρίες και δεν τρώνε σπλινάντερα;
Ότι τα social μας έκαναν ικανούς; Ότι οι αναρτήσεις μας είναι πιο ισχυρές από μια καλή πένα; Ότι μάθαμε γράμματα στο κινητό μας;
Ότι δεν βλέπουμε, δεν ταξιδεύουμε, δεν ακούμε, δεν χρειαζόμαστε έμπνευση;
Ότι τα ατομικά οικονομικά μας, είναι τόσο καλά, που αδιαφορούμε για την επόμενη δημοτική αρχή;
Ότι καλύτερος είναι εκείνος που θα μπορούμε να ταϊσουμε, για να μην μας σκοτίζει… και να μην κάνει τίποτα για να κάνουμε όλοι τη δουλίτσα και τη βόλεψή μας;

Ας καταλήξει ο καθένας για πάρτη του… αφού η κοινότητα, είναι λέξη άγνωστη στο ηλιόλουστο φιόρο.
Η κατάληξη του καθενός μας, όμως, ας είναι πολύ ισχυρή και ξεκάθαρη…
Θα επανέλθουμε…