Του «ΑΥΡΙΑΚΟΥ» ο κήπος | Γράφει ο Καστρινός

Έριξε πάλι τα άνθη του… του ΑΥΡΙΑΚΟΥ ο κήπος,
μα… είναι κάτι φυσικό, δεν φταίει ο κάθε ρίπος.

Ο ρίπος απ΄το σήμερα… οι ρίποι των καιρών μας,
που΄ναι αναμφισβήτητα, η αρρώστια των φτερών μας.

Αλλά το κηποθέατρο, είναι μακριά απ΄ όλα,
και δεν θα πέσει εύκολα… ποτέ σε καραμπόλα.

Η αποστολή του ξέρουμε, είναι συγκεκριμένη,
και στα κακά φαινόμενα, ανθίζει κι επιμένει.

Έκλεισε ο κύκλος… πάπαλα, τούτο το Καλοκαίρι,
Είχε να δείξει πράματα, και τα΄χει καταφέρει.

Είχε να δείξει… τόσο απλά, αλλά και να αναδείξει,
αφού σε γούρμους και άγουρους, την αγκαλιά έχει ανοίξει.

Κι αυτό είναι το ζήτημα, για αυτόν ούλα τα χρόνια,
γιατί αλλιώς στην έκταση, θα φύτευε πεπόνια.

Θα φύτευε και μπρόκολα, μάπες, κουνουπιδάκια,
θα΄χε στην ποικιλία του… ανθούς κολοκυθάκια.

Και γύρω παρατηρητές… από ειδική ομάδα,
να κάνουν βέβαια κριτική, για τη μοσχοβολάδα.

Είναι κι αυτό ένα προσόν στην Ζάκυνθο… που ανθίζει,
είναι το μόνο σήμερα… να λες… και δεν κοστίζει.

«ΑΥΡΙΑΚΟΣ» αγρόκτημα, πολιτισμού κοιτίδα,
είναι ένας κήπος όμορφος, που μας γεμίζει ελπίδα.

Που ανθεί σαν το αγιόκλημα, κι όλα τα αγκαλιάζει,
π΄όποιος τον ζει… μουρλένεται, τσι ευωδιές θαυμάζει.

Δεν θα χαθεί η Ζάκυνθος, μεσ΄ των καιρών το ρεύμα,
δεν θα χαθεί η μαγεία τσης, το αναβλύζον πνεύμα.

Έχει… και εμπιστεύεται, τα άξια παιδιά τσης,
αυτά που σπόρος γίνονται… λουλούδια στην ποδιά τσης.

Αυτά που είναι φύτρα τσης, κι ο «ΑΥΡΙΑΚΟΣ» τσους κτήμα,
και δεν επηρεάζονται, απ’ τση βροχής το κύμα.

Δεν έχει ανάγκη από κορφές, και πρόσωπα ληγμένα,
γιατί τα φλας τα ψεύτικα, τα΄χει κατουρημένα.

Έχει το κηποθέατρο, έχει ένα μποστάνι,
που κάθε χρόνο και σεζόν, καρπούς και ανθούς του βγάνει!!!