Νυχτερινό μπάνιο | Γράφει ο Καστρινός

Η ζέστη ένας πυρετός, κι η φύση δεν ανάζη,
μια νύχτα που είναι αβάσταχτη, και ο ιδρώτας στάζει.

Εξερευνάει του ουρανού, το θόλο με το βλέμμα,
η σκέψη πήρε μήνυμα… κι είναι καυτό το θέμα.

Τα αστέρια… και μια θάλασσα, ζωής που λαμπυρίζει,
που ΄ναι η δροσιά κι η αύρα τσης, κι αυτά που σου χαρίζει;

Καλοκαιράκι είναι καυτό, κι ο έρωτας γιορτάζει,
φτιάχνει καρδιές στην αμμουδιά, και στο νερό θηλάζει.

Αυτό τώρα ονειρεύεται, νυχτερινό ένα μπάνιο,
το φέρνει μες τη σκέψη του, και γίνεται ζιζάνιο.

Πειράζει τα σκεπτόμενα… μέχρι που ανατριχιάζει,
δεν φτάνει η φλόγα η κάψα του… κι άλλη φωτιά του βάζει.

Φέρνει παλιά πολλά στο νου, στιγμές που ΄χει κερδίσει,
με ανάλογο προσάναμμα.. κι όλα μετά τη δύση.

Σαν παραμύθι είναι οι στιγμές, που γράφουν τα βιβλία,
ζεστή βραδιά με ντάβανο, σε μία παραλία.

Αυτός, αυτή κι ο πειρασμός, γυμνά κορμιά στη φύση,
μα το φεγγάρι δεν θα βγει… στο ραντεβού θα αργήσει.

Δεν βγήκε δεν εφάνηκε, στο κύμα να χορέψει,
φανταχτερό και λαμπερό, τη νύχτα να μαγέψει.

Μόνοι εκεί στην αμμουδιά, και στο ρηχό ακρογιάλι,
καίει η ανάσα… κι ο έρωτας, γλυκιά κραυγή θα βγάλει.

Κι ύστερα κάνουνε ευχές, κοιτάζοντας τα αστέρια,
κι όλα τα παίρνουν αγκαλιά, απλώνοντας τα χέρια.

Έχει δροσιά το όνειρο, όπως το τραγουδάκι
που είναι ένα αστροκέντητο… και τση καρδιάς κλειδάκι.

Λάμπει απ΄ αστέρια ο Ουρανός, και ψάχνω το φεγγάρι,
να στο σκαλώσω τ΄ αργυρό, δίπλα στο μαξιλάρι.

Να σε γεμίσει μ΄ όνειρα, στου ύπνου το σεργιάνι,
και να σε πάει εκεί που θες, κι όπου η αγάπη φτάνει.

Λάμπει απόψε ο Ουρανός, τα αστέρια του λουλούδια,
στην αγκαλιά της σιγαλιάς, για σε χίλια τραγούδια.

Θα απλώσω αστροκέντητο, στεφάνι στα μαλλιά σου,
και ένα αστέρι της χαράς, θα κρύψω στην καρδιά σου!!!