Τα μεγάλα μεγέθη της Ιστορίας και η υστερόβουλη αποσιώπησή τους | Tου Φώτη Προβή
Γινόμαστε μάρτυρες μιας σχεδιασμένης προσπάθειας υποβάθμισης των γεγονότων που οδήγησαν στο θάνατο χιλιάδες Έλληνες και Τούρκους, ξερίζωσαν εκατομμύρια και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, εκθεμελίωσαν ήθη, παραδόσεις, καθημερινότητα αιώνων ή ακόμα και χιλιετιών, έκαναν με τον πιο βίαιο τρόπο τη ζωή, ανάμνηση.
Η αντίθεση με τον περσινό πληθωρικό εορτασμό των 200 χρόνων της Ελληνικής Επανάστασης, ο οποίος σε αρκετές περιπτώσεις χαρακτηριζόταν από κιτς και φολκλορικά στοιχεία που νόθευαν τη σημασία της, είναι -το λιγότερο- εκκωφαντική. Σίγουρα είναι πιο ευχάριστο να θυμόμαστε τις επιτυχημένες στιγμές μας. Ασφαλώς οι θρίαμβοι ελκύουν περισσότερο από τους ολέθρους. Όμως οι ζωές που χάθηκαν για πάντα, οι ζωές που καταστράφηκαν, οι ζωές που συντρίφτηκαν από τις μυλόπετρες της Ιστορίας, δεν επιτρέπουν μια τέτοια μεροληψία, έστω και για λόγους συναισθηματικούς. Η Ιστορία απαιτεί επώδυνη και αυστηρή γνώση, όχι γλυκερή και κομπορρήμονα συγκίνηση.
Δικαιολογείται λοιπόν η υποβάθμιση της Μικρασιατικής Καταστροφής; Μάλλον όχι. Εκτός βέβαια αν κάποιοι θέλουν τη Μνήμη εκμαυλισμένη -και εκμαυλιστική- θεραπαινίδα της Πολιτικής τους. Και κάτι τέτοιο φαίνεται ότι επιτάσσουν οι σκοπιμότητες της ελληνικής άρχουσας τάξης και του Κράτους της … Οι ομοιότητες του 1922 με το σήμερα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και, μολονότι η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, κάποιες αναλογίες είναι διδακτικές για τους κινδύνους που ελλοχεύουν για το λαό.
Η ελληνική αστική τάξη από το 1917 συμμετείχε στη συμμαχία της Αντάντ, την οποία «διαφήμιζε» ως εγγυήτρια της ασφάλειας του λαού, των συνόρων και των εδαφών που απέκτησε με τη συνθήκη των Σεβρών (Ανατολική Θράκη και ζώνη της Σμύρνης). Μάλιστα, μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου, προκειμένου να αναβαθμίσει τις αξιώσεις της εν όψει της μοιρασιάς των Οθωμανικών εδαφών μεταξύ των νικητών, έστειλε εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία, με σκοπό να συμμετάσχει στο χτύπημα της από παντού περικυκλωμένης Οκτωβριανής Επανάστασης. Ομοίως, σήμερα το ελληνικό Κράτος συμμετέχει στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο Ρωσίας – ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, στέλνει όπλα και διευκολύνει τη συσσώρευση ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων στην Ανατολική Ευρώπη, παραχωρώντας λιμάνια και βάσεις. Ταυτόχρονα διατυμπανίζει την ασφάλεια που προσφέρει η Βορειοατλαντική Συμμαχία, παρότι η τελευταία δεν αναγνωρίζει σύνορα στο Αιγαίο.
Από το 1919 έως το 1922 η ελληνική αστική τάξη συσσώρευσε τεράστια κέρδη από τη Μικρασιατική Εκστρατεία (προμήθεια όπλων, μεταφορά στρατευμάτων, τροφοδοσία στρατού) και από την Μικρασιατική Καταστροφή, μια και οι πρόσφυγες ήταν εξαιρετικά φτηνό εργατικό δυναμικό. Αντίθετα, ο λαός έχασε ακόμα και το μισό του εισόδημα με την υποτίμηση του νομίσματος κατά 50% στη διάρκεια της Εκστρατείας, ενώ και μετά από αυτήν η φτώχεια εξαπλώθηκε. Κατά παρόμοιο τρόπο, σήμερα οι Έλληνες εφοπλιστές και βιομήχανοι θησαυρίζουν από τη μεταφορά και αποθήκευση πετρελαίου και υγροποιημένου φυσικού αερίου που πωλείται σε αστρονομικές τιμές. Ταυτόχρονα ο λαός δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα, βλέπει τις τιμές να καλπάζουν και το μισθό να είναι καθηλωμένος.
Κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία οι τότε σύμμαχοι με παραινέσεις και διαβεβαιώσεις παρότρυναν τις ελληνικές κυβερνήσεις να χτυπήσουν το αστικό εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, ενώ ταυτόχρονα παζάρευαν με τον τελευταίο, φυσικά για τα δικά τους συμφέροντα. Στην Καταστροφή, όταν πια το παιχνίδι είχε κριθεί, εμπόδιζαν τους πρόσφυγες να ανέβουν στα ελλιμενισμένα στη Σμύρνη αγγλικά και γαλλικά πλοία, ακόμα και κόβοντάς τους τα χέρια… Ομοίως οι σημερινοί σύμμαχοι έχουν έναν καλό λόγο για τη χώρα μας, ιδιαίτερα όταν αγοράζει όπλα από αυτούς και τα στέλνει εκτός συνόρων σε αποστολές άσχετες με την περιφρούρηση της επικράτειάς της. Όταν όμως ο κόμπος φτάνει στο χτένι, τότε τα πράγματα λέγονται ωμά: «Ελλάδα και Τουρκία να επιλύουν τις διαφορές τους με διπλωματικό τρόπο» υποστηρίζει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, «ανεπίλυτη σύγκρουση» και όχι πρόβλημα εισβολής και κατοχής θεωρεί η ΕΕ το Κυπριακό. Κάπως έτσι λοιπόν φτάνουμε στη δήλωση του Έλληνα Υπουργού Άμυνας ότι «δεν είναι η καλύτερη εποχή να λες πράγματα εναντίον της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ».
Αυτές οι ομοιότητες -αλλά και πολλές άλλες- φαίνεται ότι τρομάζουν την ελληνική αστική τάξη και τα κόμματά της και για αυτό συνειδητά υποβαθμίζουν την επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής. Δε θέλουν να προκαλέσουν επικίνδυνους για την εξουσία τους συνειρμούς στο λαό που, ας μην το ξεχνάμε, στις «άβολες» για τους σχεδιασμούς τους δημοσκοπήσεις συντριπτικά λέει «Όχι» στη συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, λέει «Όχι» και στις δύο συμμαχίες ληστών, Ρωσίας και ΝΑΤΟ – ΕΕ.
Στον αντίποδα της ελληνικής αστικής τάξης και των κομμάτων της στέκεται το ΚΚΕ. Με σύγχρονες ιστορικές επεξεργασίες, όπως η πρόσφατη έκδοση «1922. Ιμπεριαλιστική Εκστρατεία και Μικρασιατική Καταστροφή», αναδεικνύει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Μικρασιατικής Εκστρατείας και τις συνέπειές της για τους λαούς Ελλάδας και Τουρκίας. Τονίζει την επικαιρότητα των ιστορικών διδαγμάτων, ιδιαίτερα σήμερα που πυκνώνουν τα σύννεφα του πολέμου και της αλλαγής συνόρων. Οργανώνει εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα, γιατί θεωρεί ότι ο λαός πλουτίζοντας με ιστορική πείρα μπορεί και πρέπει να αποφύγει την εμπλοκή του στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τον οποίο σήμερα πληρώνει με χρήμα, αύριο, ίσως, με τη ζωή του.
Για το ΚΚΕ η Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή είναι αυθεντική απόδειξη ότι τα συμφέροντα του λαού μας και όλων των λαών, όχι απλώς δεν ταυτίζονται αλλά είναι αντίθετα με αυτά των μεγαλοεπιχειρηματιών, Ελλήνων και ξένων. Είναι άλλο ένα παράδειγμα ότι στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους δεν κερδίζει κανένας λαός, είτε ζει στη νικήτρια είτε στην ηττημένη χώρα, ότι στην πραγματικότητα ο βασικός εχθρός κάθε λαού βρίσκεται στην ίδια του τη χώρα.
Και πρωτίστως αυτόν οφείλει να ανατρέψει.
