Πότε θα γίνουμε κόμμα; | Γράφει ο Μάκης Δραγώνας

Στον παλιό ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ Πάμπλο Γκαρσία παρέπεμψε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος «Επιτρέπεται να πέσεις επιβάλλεται να σηκωθείς». Υπάρχουν ωστόσο ορισμένες βασικές προϋποθέσεις για να καταφέρεις να σηκωθείς. Το πρώτο και κυριότερο είναι να καταλάβεις τι σε έριξε στο καναβάτσο. Από την αξιολόγηση και τις διορθωτικές κινήσεις που θα κάνεις θα φανεί αν είσαι σε θέση να συνεχίσεις να μάχεσαι. Αν τα κυβερνητικά και τα κομματικά επιτελεία διαπράξουν τα συνήθη λάθη της Αριστεράς τότε δεν μπορούν να ελπίζουν σε ανάκαμψη. Ποια είναι αυτά τα λάθη; Μα η κατασκευή βολικών άλλοθι. Δυστυχώς ο αντίπαλος ήταν πολύ ισχυρός, καλύτερα οργανωμένος, μετήλθε όλα τα μέσα, ακόμα και τα πιο βρόμικα για να επικρατήσει, είχε σαφή υπεροπλία στους μηχανισμούς που επηρεάζουν τους πολίτες, κατάφερε να πολώσει την πολιτική συζήτηση στα θέματα που τον ευνοούσαν, ρυμούλκησε στη λογική του και τους συγγενείς σ’ αυτούς τους χώρους και σε τελική ανάλυση ήμασταν μόνοι εναντίον όλων. Η πολιτική μας ήταν σωστή. Άλλωστε οι αριθμοί το επιβεβαιώνουν και οι διεθνείς παράγοντες μας αποθέωσαν, αλλά ο λαός ήταν ανώριμος. Παρασύρθηκε από τις Σειρήνες και δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Δεν χρειάζεται να αλλάξουμε κάτι εμείς, ο λαός πρέπει να συνειδητοποιήσει το σφάλμα που έκανε.
Βεβαίως υπήρχαν και φάλτσα. Κάποια στελέχη δεν ανταποκρίθηκαν και με τη δημόσια στάση τους ή με την ηθελημένη απραξία τους ζημίωσαν τη γενική υπόθεση, οπότε πρέπει να απομακρυνθούν ή να περάσουν σε δεύτερο πλάνο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απαιτείται να κάνει πολλά. Κάποια επιβάλλεται να γίνουν αμέσως και κάποια θέλουν χρόνο. Για παράδειγμα: Πρέπει επιτέλους να αποφασίσει αν επιθυμεί να γίνει σοβαρό κόμμα εξουσίας. Δεν λέω να ξαναγίνει, γιατί ποτέ δεν ήταν. Μέχρι τη διάσπαση του καλοκαιριού του 2015, ήταν ένα άθροισμα φραξιών με ανταγωνιστικές στρατηγικές. Μοντέλο που του έδωσε τη νίκη, ωστόσο αποδείχτηκε τελείως αναποτελεσματικό για τη διακυβέρνηση της χώρας. Στη συνέχεια έγινε και παραμένει μέχρι σήμερα ένα πλαδαρό σχήμα στελεχών χωρίς ισχυρές προσβάσεις στους κοινωνικούς χώρους.
Στην Κουμουνδούρου να καταλάβουν ότι οι εκλογικές μάχες δεν είναι one man show. Χαρισματικός ο Τσίπρας, δουλευταράς, τρέχει σε όλη την Ελλάδα, δίνει δεκάδες συνεντεύξεις, συγχρωτίστηκε με το πλήθος, έχτισε μια ζεστή σχέση με τους πολίτες, αλλά αυτό δεν φθάνει.
Καλό και χρήσιμο του διαδίκτυο, ωστόσο χωρίς την καθημερινή επαφή με τους ανθρώπους δεν μπορεί να περιμένει θαύματα. Κι αυτή τη δουλειά πρέπει να την κάνουν τα στελέχη και τα μέλη οι τοπικές οργανώσεις, πρόσωπο με πρόσωπο και όχι με μηνύματα στο κινητό και με tweet.
Συνεργάτες επιβάλλεται να υπάρχουν στο πρωθυπουργικό περιβάλλον, απαραίτητο, υπάρχει όμως ο κίνδυνος αυτό να μετατραπεί σε αυλή, οπότε θαμπωμένοι από τους κυβερνητικούς στόχους και έτσι δημιουργούνται βασιλείς και αντιβασιλείς με τις γνωστές συνέπειες η εσωστρέφεια να γίνεται μόνιμος βραχνάς στο κόμμα.
Δεν θα σχολιάσω τις τοποθετήσεις του κ. Πολάκη. Αλλά αφορμή μου δίνεται η ηχηρή φωνή διαφωνίας του κ. Τσακαλώτου. Επίσης δεν είναι ένα ακόμα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ή ένας ακόμη τέως υπουργός, όπως στο παρελθόν υπήρξε και άλλος τέως υπουργός κόκκινο πανί και εσωτερικά για την στρατηγική του κόμματος και την αποξένωση από τη μεσαία τάξη.
Ήταν ο πετυχημένος υπουργός του τρίτου προγράμματος όπως και ο άλλος (τέως υπουργός Δικαιοσύνης, Σταύρος Κοντονής) με τις αλλαγές του Ποινικού Κώδικα που ψηφίστηκαν την παραμονή των εκλογών του 2019 μετατρέποντας το αδίκημα της δωροδοκίας από κακούργημα σε πλημμέλημα. Τα κόμματα για να αντέξουν στο χρόνο στήνονται από κάτω προς τα πάνω. Κερδίζεις δήμους, περιφέρειες, συνδικάτα, επιμελητήρια, συλλόγους επαγγελματιών για να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες της διακυβέρνησης και βεβαίως τη δολιοφθορά που θα σου κάνουν οι φερόμενοι ως μόνιμοι ιδιοκτήτες της χώρας. Εντάξει τα αντιδεξιά και προσκλητήρια, εντάξει τα εκβιαστικά διλήμματα, εντάξει και οι παροχές στους φτωχούς. Οφείλεις όμως να προσέξεις και τα μεσαία στρώματα. Είναι πολυπληθή, είναι θυμωμένα, αισθάνονται ότι το μέλλον τους θα είναι μεσίστιο και τιμωρούν όσους τα υποτιμούν.