Φοίβος Δεληβοριάς: “Τα Επτάνησα επηρεάζουν τα τραγούδια μου”
Συνέντευξη Νατάσα Πατρινού
Γκρέμισε και φτιάξε χωρίς να περιμένεις ανταμοιβή
Σκίζω και πετάω πολλά από τα τραγούδια μου
Το βίωμα είναι το πιο σημαντικό συστατικό για ένα καλό τραγούδι
Ο Φοίβος Δεληβοριάς βρέθηκε στη Ζάκυνθο για να συμμετέχει στο 6ο ZANTE JAZZ FESTIVAL. Εμείς τον συναντήσαμε στο μικρό θεατράκι της Δερματούσας, στο Τραγάκι, λίγο πριν ξεκινήσει η συναυλία. Με ένα χαρτάκι στο χέρι έγραφε γρήγορα και κάπως άτσαλα τους στίχους για το τραγούδι της έναρξης, ένα τραγούδι που αφιέρωσε στη Ζάκυνθο. Μπορεί να αναρωτιέστε αν είναι τόσο εύκολο να γράφει κάνεις τραγούδια, αυτό αναρωτηθήκαμε και εμείς, αλλά η αλήθεια είναι ότι μετά την κουβέντα μας μαζί του καταλάβαμε ότι αυτό είναι που κάνει ξεχωριστό τον Φοίβο Δεληβοριά. Η απλότητα!
Για ακόμη μια φορά επιλέγετε το νησί της Ζακύνθου για να παίξετε μουσική. Έχετε μια ιδιαίτερη σχέση με το νησί;
Είμαι επτανήσιος, είμαι αντίπαλος κανονικά είμαι Κεφαλλονίτης
(γέλιο). Τα Επτάνησα τα νιώθω πολύ κοντά μου, τους ανθρώπους, τα μέρη, τις ντοπιολαλιές. Νομίζω υπάρχει και η επιρροή τους στα τραγούδια μου. Θυμάμαι, άλλωστε, τη μαμά και τον παππού μου να δημιουργούν αυτοσχέδια τραγούδια όποτε είναι σίγουρα κάτι που με επηρέασε ..
Το τραγούδι το ξεκινήσατε από πολύ νωρίς. Στα 16 είχατε κιόλας συνεργασίες. Πως πήγατε τα πρώτα κομμάτια στο Μάνο Χατζηδάκι;
Τα πήγα θα έλεγα με παιδική αφέλεια .. Έγραφα τραγούδια από τα 12 και γύρω στα 14 ήταν πλέον τρόπος ζωής. Ένιωθα ότι ζω για να γράφω τραγούδια και ότι όλο αυτό είναι μια προέκταση της καθημερινότητας μου. Ήθελα να τα πάω κάπου και ένα βράδυ απρόσμενα είδα τον Χατζηδάκη να μιλάει στην τηλεόραση. Παρόλο που δεν είχα ακόμη έρθει σε επαφή με τη μουσική του με μάγεψε ο τρόπος που έβλεπε τα πράγματα, αυτή η αστική αναρχία του , ο απροσδόκητος τρόπος με τον οποίο σχολίαζε τα πολιτικά γεγονότα της εποχής. Αυτό ήταν που με έκανε να τον αναζητήσω.
Ήταν δάσκαλος, σαν μέντορας;
Είχε έναν πολύ φυσικό τρόπο να διδάσκει και δεν είναι τυχαίο ότι πάρα πολλοί άνθρωποι (συγγραφείς, σκηνοθέτες ..) διαμορφώθηκαν από την παρέα μαζί του. Ήταν και εκείνος παιδί των καφενείων, έκανε παρέα με τον Ελύτη και τον Τσαρούχη. Αργότερα σε άλλα καφενεία της Αθήνας μάζευε κόσμο γύρω του και δίδασκε με έναν τρόπο περίεργο. Εγώ έφευγα από το σπίτι του με ένα χαρτάκι γεμάτο βιβλία, ταινίες και δίσκους που είχαν αναφερθεί και έπρεπε να τα γνωρίζω την επόμενη φορά.
Ο πρώτος δίσκος «η παρέλαση» έρχεται το 1989. Στα τόσα χρόνια καριέρας υπάρχουν όμως μόνο επτά δίσκοι. Γιατί;
Οι λόγοι είναι δύο. Πρώτον η αυστηρότητα. Μέχρι να αισθανθώ ότι πράγματι έχει τελειώσει ένας δίσκος και έχω μπει στον επόμενο, σκίζω και πετάω πολλά από τα τραγούδια που μου φαίνονται αναπαραγωγές του προηγούμενου. Ο άλλος λόγος είναι ότι επειδή ακριβώς είχα την τύχη να ξεκινήσω νωρίς κατά κάποιο τρόπο δημιουργήθηκε στους πρώτους δίσκους ένα εν εξελίξει μουσικό απομνημόνευμα. Δηλαδή το ίδιο παιδί γίνεται 16 χρονών, 20, 25, και τώρα 43. Η ζωή αλλάζει, η Ελλάδα αλλάζει, τα πνευματικά αιτήματα αλλάζουν, αλλά η ιστορία των δίσκων είναι η ζωή αυτού του ανθρώπου. Για αυτό βγάζω δίσκο περίπου κάθε τρία χρόνια. Τα κεφάλαια, τα τραγούδια δηλαδή που απαρτίζουν τον κάθε δίσκο, θέλω να είναι κομβικά.
Είναι πάντα βιωματικά τα τραγούδια; Ο τελευταίος δίσκος « Καλλιθέα» είχε να κάνει με το παρελθόν σας;
Αυτό ήταν το θέμα. Επειδή είναι ο δίσκος που τον έκανα στα 42 μου, είναι ο πρώτος δίσκος στον οποίο η μνήμη παίζει τον κεντρικό ρόλο. Είναι το μεταίχμιο που πια διηγούμαι στην κόρη μου, για την οποία υπάρχει και ένα τραγούδι στο δίσκο, πως ήταν η Ελλάδα που μεγάλωσα εγώ. Γενικώς είμαι αυτοαναφορικός, όχι γιατί με ενδιαφέρει να δει κάποιος το ημερολόγιό μου, αλλά γιατί πιστεύω ότι το βίωμα είναι το πιο σημαντικό συστατικό για ένα καλό τραγούδι, το να είναι δηλαδή μια εμπειρία για σένα.
Η κρίση στην Ελλάδα, οι πολιτικές εξελίξεις που συνεχώς τρέχουνεπηρεάζουν και τον Φοίβο Δεληβορία;
Φυσικά και τον επηρεάζουν και ως καλλιτέχνη και ως πολίτη. Η ζωή μου άλλαξε αλλά ακόμα και το γεγονός ότι ξεκίνησα να κάνω την « Καλλιθέα» δεν ήταν τυχαίο. Ήταν ο τρόπος μου να μιλήσω καλλιτεχνικά για τον κόσμο που μας παραδόθηκε και που αυτή τη στιγμή βίαια σωριάζεται στα ερείπια του. Αυτό δεν το έκανα με έναν τρόπο μανιφέστου ή απλής ιστοριογραφίας αλλά με τον τρόπο της τέχνης ‘ τον λίγο διφορούμενο, τον λίγο προσωπικό, τον όσο γίνεται βαθύ.
Έχετε γίνει πατέρας και θέλω να κλείσουμε την συζήτησή μας έτσι. Τι μήνυμα θα δίνατε στη κόρη σας και σε όλα τα νέα παιδιά για την κατάσταση του σήμερα;
Ζήσε από την αρχή και γκρέμισε και φτιάξε χωρίς να περιμένεις ανταμοιβή. Βρες τον τρόπο να δημιουργήσεις και να είσαι ακέραια πιστή στη φωνή μέσα σου … Αυτό!
