Δ. Δουίτσης – Ο άνθρωπος που νίκησε τους “δαίμονές” του

-“Τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και ο τζόγος είναι κατάρες, που θα πρέπει να αντιμετωπίζονται έγκαιρα, ούτως ώστε να μην φτάνουν τα πράγματα στο απροχώρητο”.
Αυτή είναι η πεμπτουσία της συζήτησης που είχαμε με το Σύμβουλο Απεξάρτησης, Δαμιανό Δουίτση, που βρίσκεται στο νησί μας ως κεντρικός ομιλητής στην Ημερίδα που διοργανώνει ο Πολιτιστικός Σύλλογος “Μανώλιες”, με θέμα τον εθισμό από το αλκοόλ, τον τζόγο και τα ναρκωτικά. Μιλώντας στην εφημερίδα μας, αναφέρθηκε στη μάστιγα των εξαρτήσεων και τόνισε πως το οικογενειακό περιβάλλον θα πρέπει να αντιλαμβάνεται τα σημάδια και να παρεμβαίνει άμεσα, πριν η κατάσταση γίνει ανεξέλεγκτη.
Πρώην εξαρτημένος και ο ίδιος από ναρκωτικά, αλκοόλ και τζόγο, επισημαίνει ότι έμπλεξε μόνος του, λόγω αλαζονικής συμπεριφοράς. Στη διάρκεια της αρρώστιας του έβλαψε την υγεία του, έχασε την ελευθερία του, την αυτοεκτίμησή του, καταστράφηκε οικονομικά, κοινωνικά και συναισθηματικά. Έπειτα από αποτυχημένες προσπάθειες στην Ελλάδα, απεξαρτήθηκε το 1991 σε ιδιωτικό κέντρο στην Αγγλία, σε ηλικία 32 ετών.
Σήμερα, ζώντας μια καινούρια ζωή, είναι πρόθυμοι να μοιραστεί αυτό που του χαρίστηκε, με εκείνους που θέλουν να βρουν έναν καινούριο τρόπο ζωής. Διαπίστωσε πως η αποτοξίνωση και η απεξάρτηση είναι μια ομαδική και όχι μοναχική διαδικασία. Για να συμβεί, όμως, κάτι τέτοιο θα πρέπει ο εξαρτημένος να βγει από το “εγώ” και να έρθει στο “εμείς”. Για το λόγο αυτό δημιούργησε, μαζί με άλλα άτομα, στη Θεσσαλονίκη το Κέντρο Απεξάρτησης “ΟΑΣΙΣ”.

ΕΡ: Μπορεί κανείς να προβλέψει ότι το παιδί του θα μπλέξει με τζόγο, αλκοόλ ή ναρκωτικά;
ΑΠ: Κανένας γονιός, τη μέρα που γεννιέται το παιδί του, δεν ονειρεύεται για το μέλλον να το δει μπλεγμένο με τα ναρκωτικά. Και κανένα παιδί όταν το ρωτούν “τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;” δεν έχει σαν πρώτη απάντηση, “ναρκομανής”. Κι όμως, μπαίνουν κάποια στιγμή στο σπίτι, και πίσω τους οι ενοχές, η ντροπή, ο θυμός, ο φόβος, η απόγνωση. Η οικογένεια νομίζει ότι ελέγχει τον χρήστη, ο χρήστης νομίζει ότι ελέγχει τη χρήση και τελικά η χρήση ελέγχει τις ζωές όλων.

ΕΡ: Το γεγονός ότι έχετε ζήσει κι εσείς με το πρόβλημα των εθισμών, βοήθησε τους άλλους να σας εμπιστευτούν;
ΑΠ: Σαφέστατα. Πολύ πιο εύκολα κάποιος μιλάει σε έναν άνθρωπο που έχει περάσει απ την ίδια ιστορία. Μπορεί να τον εμπιστευτεί πιο εύκολα. Ξέρω τη γλώσσα του, ξέρω τι νιώθει. Είναι προσωπικά μου βιώματα. Δε μιλάμε με άγνωστες λέξεις . Ξέρουμε πως μπορούμε να βοηθήσουμε.

ΕΡ: Ποιος σας προσεγγίζει συνήθως πρώτος;
ΑΠ: Σχεδόν πάντα η οικογένεια θα ζητήσει βοήθεια. Ο εξαρτημένος είναι αιχμάλωτος. Σπάνια κινητοποιείται από μόνος του. Η οικογένεια στην αρχή αρνείται το πρόβλημα, μετά μπαίνει σε δύσκολη και πολυετή διαδικασία να βοηθήσει το παιδί της με διαδικασίες καβγάδων, υποσχέσεων και εξαγορών. Μετά έρχεται η αίσθηση του αδιέξοδου και αναζητάει βοήθεια.

ΕΡ: Πόσο χρόνο διαρκεί η διαδικασία της θεραπείας;
ΑΠ: Το πρόβλημα δεν είναι η αποτοξίνωση, δηλαδή το να κόψεις την ουσία ή να μετριάσεις τη χρήση. Η ρίζα του προβλήματος είναι στην προσωπικότητα του ανθρώπου που ήταν προβληματική και δυσλειτουργική πριν την χρήση και χειροτέρεψε. Η προσωπικότητα θέλει ολοκληρωμένη και εντατική ανάμνηση, η οποία κρατά συνήθως ορισμένους μήνες. Η θεραπευτική διαδικασία είναι μία προσωπική ιστορία – υπόθεση.

ΕΡ: Αποτοξίνωση και απεξάρτηση είναι το ίδιο;
ΑΠ: Όχι. Η αποτοξίνωση αφορά καθαρά τα σωματικά συμπτώματα ανάλογα με την ουσία που κατανάλωνε κανείς τα χρόνια της χρήσης, εάν είναι ενδοφλέβια ή με άλλο τρόπο. Συνήθως σε λιγότερο από ένα μήνα έχει ολοκληρωθεί η αποτοξίνωση. Από κει και μετά όμως έχουμε τον ίδιο άνθρωπο που για πρώτη φορά δοκίμασε ναρκωτικά, την ίδια προσωπικότητα επιβαρυμένη από τα χρόνια της χρήσης να αντιμετωπίσει με τις ίδιες δυσκολίες και τα ίδια εμπόδια τη ζωή του. Εκεί ξεκινάει η απεξάρτηση.

ΕΡ: Ποιο είναι το μήνυμα σας;
ΑΠ: Ότι υπάρχει λύση. Αρκεί ο εξαρτημένος ή κάποιος από περιβάλλον του να παραδεχτεί ότι υπάρχει πρόβλημα. Να σταματήσει να το συγκρίνει με άλλα χειρότερα, να σταματήσει να αναβάλει τη λύση, να σταματήσει να χρησιμοποιεί ημίμετρα, να σηκωθεί από τον καναπέ και να ζητήσει βοήθεια. Κι εμείς υπήρξαμε στο πρόβλημα, όμως ζητήσαμε και πήραμε βοήθεια. Έτσι με τη σειρά μας, οφείλουμε να τη δώσουμε σε όσους τη χρειάζονται, για να μη σπάσει η “αλυσίδα της ζωής”. Το σύνθημά μας είναι “Βγες από το Εγώ. Έλα στο εμείς”!