Η «Θλιβερή Λιτανεία» του Λειψάνου του Αγίου Διονυσίου

ΖΑΚΥΝΘΟΣ – Ο αγαπητός φίλος της εφημερίδας μας κ. Τάσος Κούμανης, λάτρης και νοσταλγός της αλλοτινής Ζακύνθου, μας απέστειλε ένα συγκινητικό ποίημα, το οποίο έγραψε, το 1963, στην Πάτρα, ο Ζακυνθινός Παναγιώτης Λημναίος και αναφέρεται στη «Θλιβερή Λιτανεία» του Σεπτού Λειψάνου του Αγίου Διονυσίου από τον ιερό ναό στο Μετόχι του Καλητέρου, προκειμένου να το προστατέψουν από την πυρκαγιά.
Ο κ. Κούμανης απέστειλε στην εφημερίδα μας το ποίημα αυτό και σε μικρό του σημείωμα αναφέρει τα ακόλουθα:
«Αγαπητή Ημέρα,
Πρόσφατα πληροφορήθηκα ότι τη δεύτερη ημέρα των σεισμών, το 1953, όταν η φωτιά προχωρούσε προς την περιοχή του Άμμου, οι περίοικοι και οι μοναχοί πανικοβλήθηκαν και το βράδυ της 13ης Αυγούστου πήραν το λείψανο του Αγίου μας και το μετέφεραν στο κτήμα του Καλητέρου.
Το θέμα αυτό το αγνοούσα εντελώς, όπως και όλοι οι άλλοι Ζακυνθινοί φίλοι μου, τους οποίους ρώτησα σχετικά. Εμένα μού το αφηγήθηκε ένα φιλικό μου ζευγάρι από τα παιδικά μου χρόνια, ο Μάκης και η Άννα Δραγώνα που κατοικούν στη Ζάκυνθο, οι οποίοι και μου εμπιστεύτηκαν το πρωτότυπο ενός ποιήματος που έγραψε ένας παλιός Ζακυνθινός που συμμετείχε στη μεταφορά του Λειψάνου».

ΘΛΙΒΕΡΗ ΛΙΤΑΝΕΙΑ
13 Αυγούστου βράδυ στη Ζάκυνθο (1953)
Αναμνήσεις μεγάλες που τις έχουμε ζήσει
αναμνήσεις που χρόνος δε μπορεί να τις σβύση.
Τέτοια ανάμνησις είναι που στην σκέψι μας μένει
ζωντανή μεσ’ το χρόνο και ποτέ δεν πεθαίνει.
Ήταν βράδυ τ’ Αυγούστου θλιβερό στο νησί μας
που καιγόταν η πόλις και πονούσε η ψυχή μας
Κι η φωτιά προχωρούσε με μανία κι ινάτι
σα να θέλη να γίνη και το χώμα της στάχτη.
Μα σαν είδαν τα μάτια των ανθρώπων τη λάμψι
να πλησιάζη τον τόπο που δεν πρέπει να κάψη
τρέξαμε όλοι με φόβο κει κοντά στο θεό μας
στο Μεγάλο μας Άγιο στον τρανό θησαυρό μας.
Και με χέρια που τρέμαν με λαχτάρα και τρόμο
φορτωμένοι τον Άγιο βγήκαμε έξω στο δρόμο
θλιβερή Λιτανεία… Προχωρούμε και πάμε….
Δίχως ύμνους και σμύρτα. Μόνο δάκρυα σκορπάμε
ως που φθάσαμε πέρα με την άγια του χάρη
κι η ψυχή μας συντρίμμια ψάλλει κάποιο τροπάρι.
Αναμνήσεις μεγάλες που τις έχουμε ζήσει
αναμνήσεις που χρόνος δεν μπορεί να τις σβύση.

(Εγράφη εις Πάτρας το 1963)
Παναγιώτης Λημναίος

ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΣΤΗΝ “¨ΗΜΕΡΑ”
www.imerazante.gr