Νήσοι Στροφάδες – Εκεί που σταμάτησε ο χρόνος, γίνονται ακόμη θαύματα

Εκεί μακριά, που μια λωρίδα γης σηκώνει το κεφάλι και πρασινίζει το γαλάζιο του νοτίου Ιονίου, ο χρόνος έχει σταματήσει.
Είναι απόλυτα σίγουρο ότι, τα Στροφάδια αποτελούν το πολυτιμότερο μνημείο του Ιονίου. Μια μακραίωνη ιστορία δεμένη σφιχτά με τη μητέρα Ζάκυνθο.
Τα σαράντα μίλια της θάλασσας, δεν σταμάτησαν και φέτος, για τέταρτη συνεχή χρονιά, την διάθεση μιας παρέας Ζακυνθινών που ταπεινά θυμάται και τιμά με τον δικό της τρόπο, την ημέρα της γιορτής του αιώνιου καστρομοναστηριού της «Μεταμόρφωσης του Σωτήρος» στα Στροφάδια μας.
«Μεταμόρφωση του Σωτήρος»

Στις 8 το πρωί, της Δευτέρας, χοροστατούντος του Μητροπολίτη κ. Χρυσοστόμου και με την παρουσία καλλίφωνων ιεροψαλτών, οι λίγοι άνθρωποι που βρέθηκαν εκεί, γέμισαν με γαλήνη τις ψυχές τους, σε ένα λιτό εκκλησάκι, γεμάτο αγάπη.
Ορθοί μεταλαβόντες… ένας άγνωστος κύριος (για τους Ζακυνθινούς επισκέπτες), πέρασε μπροστά και κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων. Στο μικρό εκκλησάκι, ο ήχος της μόνης καμπάνας σήμανε την απόλυση και η παρέα έμεινε στο περίβολο απολαμβάνοντας το Ιόνιο πρωινό αεράκι.

Η συζήτηση άρχισε από τον άγνωστο ξένο, ο οποίος ρώτησε αν όλοι ήμασταν Ζακυνθινοί. Μας συστήθηκε λέγοντάς μας ότι είναι από το Κατάκολο. Συνέχισε τη συζήτηση, έχοντας ανάγκη να μας διηγηθεί την ιστορία του και να μας λύσει την απορία για το πώς βρέθηκε εκεί και κοινώνησε την ημέρα της εορτής του μοναστηριού στα Στροφάδια!
–Πριν από λίγα χρόνια, Ιούλιο μήνα, φύγαμε από το Κατάκολο και ήρθαμε με έναν φίλο στα νησιά. Οι δύο μας. Ταξιδέψαμε με ένα ταχύπλοο έξι μέτρων, αλλά με αρκετή γνώση, λόγω του ότι διατηρώ κατάστημα με είδη σκαφών στο Κατάκολο. Ο καιρός άλλαξε και σηκώθηκε κύμα. Περιμέναμε με υπομονή να νυχτώσει, με τη λογική του ότι, ο καιρός θα πέσει. Γύρω στις οκτώ το βράδυ αποφασίσαμε να φύγουμε, οι επαγγελματικές υποχρεώσεις της επόμενης μέρας μας πίεζαν και λύσαμε. Μπήκαμε στη φουρτούνα. Στη μέση της διαδρομής φάγαμε οχτάρι.
–Δύο απανωτά κύματα έμοιαζαν με βουνά! Το ταχύπλοο ζορίστηκε να ανεβεί στο πρώτο. Το δεύτερο ήταν μοιραίο. Το σκάφος δεν άντεξε, έσπασε και άρχισε να βουλιάζει με την πρύμνη!
–Βρεθήκαμε στο νερό με σωσίβια και με μια φωτοβολίδα θαλάσσης. Επί δυόμιση ώρες παρακαλούσαμε τον Άγιο Διονύσιο να μας σώσει. Ήταν νύχτα, ήταν χαώδες το πέλαγος και δεν φαινόταν πουθενά ξηρά. Τα επόμενα λεπτά ζήσαμε κάτι απίστευτο. Ένα τούρκικο εμπορικό πλοίο έπλεε στην περιοχή και η πορεία του ήταν ακριβώς πάνω μας! Ήταν πέλαγος, χάος, κακός καιρός πως ήταν δυνατόν να έρθει πάνω μας; Κάτι το έσπρωξε να μας σώσει. Άναψα τη φωτοβολίδα. Ο καπετάνιος μας εντόπισε. Μας ανέβασαν στο πλοίο, που πήγαινε στο Ισραήλ. Γύρισαν πίσω και μας πήγαν στο Κατάκολο. Ειδοποιήθηκε το λιμενικό. Οι ζωές μας είχαν σωθεί!
–Ήρθα να κοινωνήσω και να τιμήσω την γιορτή του μοναστηριού, μας είπε.

Πολύ συγκινημένος ευχήθηκε και του χρόνου και απομακρύνθηκε ευγενικά. Δεν ρωτήσαμε τίποτα παραπάνω… δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο.
Ο Δήμαρχος στα Στροφάδια
Ο Δήμαρχος Ζακύνθου, συμμετέχοντας στην αποστολή, ήρθε σ τα Στροφάδια για πρώτη φορά στη ζωή του. Ήταν επιθυμία ζωής και η αποζημίωση ήταν μεγάλη για αυτόν. Ήταν και μια ευκαιρία να δει από κοντά τις ζημιές του μνημείου και τις ανάγκες διάσωσής του.
Ο κ. Χρυσόστομος, όπως κάθε χρόνο και φέτος ήταν όπως τον ξέρουμε. Πρόσχαρος, ευδιάθετος και «μεταμορφωμένος» από την ηρεμία και την γαλήνη της περιοχής. Από φιλοξενία, τι να πούμε; Τον ξέρουμε, οι Ζακυνθινοί.
Και του Χρόνου.

Αποστολή
Σπύρος Καμπιώτης – Γιώργος Γεωργιάδης