Αγανακτώντας…

Της Κατερίνας Δεμέτη
Σε καιρούς έντονων πολιτικών ζυμώσεων και αποφάσεων, για το πώς θα απεμπλακούμε από την οικονομική κρίση, με κύριο θέμα προβολής των media, την επόμενη σειρά μέτρων που θα πρέπει σαν λαός να επωμιστούμε, προκειμένου ν’ ανταποκριθούμε στα όσα ζητούν οι εταίροι για να μας δανειοδοτήσουν, η όποια διαφορετική επιλογή για το θέμα του σημερινού άρθρου, θα έμοιαζε μάλλον γραφική, εάν δεν στεκόμασταν στο γεγονός, που κατά τη γνώμη μας, συνταράσσει την πολιτική ζωή της χώρας μας.
Αναφερόμαστε στο φαινόμενο της ειρηνικής παρουσίας αγανακτισμένων και ακομμάτιστων πολιτών στην πλατεία Συντάγματος, εκεί που τις τελευταίες μέρες χτυπά ο σφυγμός της πατρίδας μας.
Γιατί μπορεί να θέλουμε να λέμε ότι Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα., αλλά αγαπητοί αναγνώστες, δεν σας κρύβω ότι πολύ ζήλεψα που χθες δεν ήμουνα στην πλατεία Συντάγματος. Και κατάλαβα εν μέρει και την κατάντια της μικρής μας πόλης, όταν οι συμμετέχοντες στην αντίστοιχη διαμαρτυρία της πλατείας Αγίου Μάρκου, ήταν πολύ λιγότεροι απ’ αυτούς που επηρεάζονται καθημερινά από τα κακώς κείμενα.
Έτσι μαζί με τα συνθήματα που ταξίδευαν από στόμα σε στόμα, όπως:
“Ούτε πάμε, ούτε ερχόμαστε, στις πλατείες συνερχόμαστε”
“Να κηρύξουμε την πόλη σε κατάσταση γενικευμένης ευτυχίας” και
“Ζωή για τα παιδιά μας”,
θυμήθηκα και τον στίχο του εθνικού ποιητή: “Εις τον πάτο της εικόνας πάντα η Ελλάδα με το μέλλον της. Από την αρχή ως το τέλος από πόνον εις πόνον έως τον άκρατον πόνον”.
Γι’ αυτό και κρίνω απαραίτητη την ανάγνωση της έκκλησης τριάντα δύο ανθρώπων των Γραμμάτων, των Τεχνών και της Επιστήμης προς τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, που τονίζουν πως “δεν έχουμε δικαίωμα να υποθηκεύσουμε το μέλλον και τα όνειρα των νέων και των επερχόμενων γενεών”. Ας κρίνετε την αντιγραφή αυτή, ως μία μικρή συνεισφορά στη θέση που πρέπει να πάρουμε όλοι μας από το χώρο και το βήμα που μας αναλογεί.
Το κείμενο υπογράφουν, από τα γράμματα και τις τέχνες: Θανάσης Βαλτινός, Κική Δημουλά, Απόστολος Δοξιάδης, Τάκης Θεοδωρόπουλος, Αθηνά Κακούρη, Μένης Κουμανταρέας, Γιάννης Κουνέλης, Πέτρος Μάρκαρης, Τάσος Μπουλμέτης, Βασίλης Παπαβασιλείου, Διονύσης Σαββόπουλος, Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Αλέκος Φασιανός.
Από την ακαδημαϊκή – επιστημονική κοινότητα: Νίκος Αλιβιζάτος, Νάσος Βαγενάς, Γιάννης Βούλγαρης, Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Αγγελος Δεληβοριάς, Γιώργος Δερτιλής, Αρίστος Δοξιάδης, Ορέστης Καλογήρου, Στάθης Καλύβας, Βάσω Κιντή, Ανδρέας Κούρκουλας, Νίκος Μουζέλης, Χαράλαμπος Μ. Μουτσόπουλος, Γιώργος Παγουλάτος, Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, Παύλος Σούρλας, Σταύρος Τσακυράκης, Χαρίδημος Τσούκας.
“Τολμήστε! Θέλουμε να εκφράσουμε με τον πιο σαφή τρόπο την αγωνία μας για τη δραματική κατάσταση του τόπου. Η ισότιμη ένταξή μας στην Ευρώπη, αναγκαία για την επιβίωση της Ελλάδας ως σύγχρονης προηγμένης χώρας, αλλά και οι σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της, απειλούνται σήμερα σοβαρά. Ως υπεύθυνοι πολίτες νοιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε, καθώς οι φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο, κρύβοντας από τους περισσότερους Έλληνες τη σοβαρότητα της κατάστασης και προτείνοντας λύσεις καταστροφικές, ανεδαφικές ή εξωπραγματικές σε στιγμή κρίσης”.
Απευθύνουμε έκκληση σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, σε όποια θέση και αν βρίσκονται: στον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση και τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και τον αρχηγό και τους βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τους αρχηγούς και τους βουλευτές των άλλων κομμάτων. Τους καλούμε όλους να αλλάξουν νοοτροπία, να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειες, τις προσχηματικές αντιμαχίες, εσωκομματικές και εξωκομματικές, τους υπολογισμούς, τους συμψηφισμούς, καθώς και τις αγκυλωμένες στο παρελθόν ιδεολογικές και πολιτικές περιχαρακώσεις και να αναλάβουν επιτέλους στο ακέραιο τις ευθύνες τους. Τους ζητούμε να μιλήσουν με ειλικρίνεια στους έλληνες πολίτες για τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα, για τον αγώνα και τις θυσίες που απαιτεί η σωτηρία και η ανάκτηση της αξιοπρέπειάς της, και να εργαστούν σκληρά και συστηματικά για τη νέα στροφή.
Ο τόπος χρειάζεται μια ηγεσία ευθύνης και εθνικής ανασυγκρότησης που, σε συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους μας, θα κάνει τα απαραίτητα για τη σωτηρία. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, και μόνο συντονισμένες ενέργειες, βασισμένες σε ένα νέο πνεύμα ομοψυχίας μπορούν να αποτρέψουν πλέον την καταστροφή. Όσοι αγνοούν προκλητικά τα σημεία των καιρών και, επιδεικνύοντας ασυγχώρητη ιδιοτέλεια, επιμένουν να επενδύουν στην κατάρρευση με οδηγό το δικό τους προσωπικό ή κομματικό συμφέρον, θα χρεωθούν στο ακέραιο την καταστροφή της χώρας. Υπάρχει ακόμη καιρός να σωθούμε, αν αυτοί που εκπροσωπούν τον λαό και παίρνουν τις αποφάσεις για λογαριασμό του, όπου κι αν βρίσκονται, είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, είτε σε άλλους συλλογικούς φορείς ή όργανα, τολμήσουν να κάνουν το καθήκον τους.
“Οι κατακτήσεις της σημερινής Ελλάδας στηρίχθηκαν σε κόπους και θυσίες γενεών. Δεν έχουμε δικαίωμα, πολιτικοί και πολίτες, να τις εγκαταλείψουμε ούτε να αφήσουμε κανέναν να τις καταστρέψει. Δεν έχουμε δικαίωμα να υποθηκεύσουμε το μέλλον και τα όνειρα των νέων και των επερχόμενων γενεών”.