Πρεμιέρα την Κυριακή για την “Παλινδρόμηση στο χρόνο”

Η έκθεση του εικαστικού Διονύση Παπαδάτου, με τίτλο «Παλινδρόμηση στο χρόνο», που περιλαμβάνει ζωγραφική, κατασκευές και video art, εγκαινιάζεται την Κυριακή 18 Ιουλίου στις 8:30 μ.μ. στο Κέντρο Πολιτιστικών Εκδηλώσεων “Κρύπτη”.
Πρόκειται για τη δουλειά του κ. Παπαδάτου που παρουσιάστηκε πέρυσι το καλοκαίρι, στα πλαίσια του φεστιβάλ θρησκευτικής μουσικής στο αρχοντικό του «Σταύρακα», στην Πάτμο, με μεγάλη επιτυχία.
Πρόκειται για εξέλιξη της δουλειάς του καλλιτέχνη, που από τις δύο διαστάσεις της ζωγραφικής περνάει στις κατασκευές και στην τρίτη διάσταση του έργου. Εν συνεχεία, σχεδιάζει στον πραγματικό χώρο επάνω στη γη και βιντεοσκοπείται σε όλη την εξέλιξή του, την παρέμβαση της φύσης και τη μεταμόρφωσή του.
Τον κατάλογο της έκθεσης που έχει κυκλοφορήσει σε λεύκωμα, προλογίζει ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος, ενώ το βράδυ των εγκαινίων θα ερμηνεύσει μπαλάντες η Μίλλυ Στίλογλου. Ο χώρος θα είναι ανοιχτός για το κοινό έως τις 31 Αυγούστου και θα λειτουργεί καθημερινά από 18.30 έως 21.30 ή ραντεβού με τηλεφωνική επικοινωνία (93113). Στον πρόλογό του ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος, αναφέρει:

Η Σπείρα του Διονύση Παπαδάτου
“Τα σχήματα της γεωμετρίας, είτε τα επίπεδα όπως ο κύκλος, το τρίγωνο, το τετράγωνο, είτε τα στερεά όπως η σφαίρα, ο κύλινδρος, ο κώνος μας επιτρέπουν όχι μόνο να συλλαμβάνουμε τη μορφή των πραγμάτων ή και των ανθρώπων, αλλά και να την αναπλάθουμε. Κυρίως στη ζωγραφική όπου ενυπήρχαν πάντα, με τους διαφορετικούς τρόπους του κάθε δημιουργού, πριν ακόμα ο Cezanne αναγνωρίσει ρητά τη σπουδαιότητά τους.
Όμως, αυτά τα σχήματα, ενώ προσφέρουν τη δυνατότητα για μια βαθύτερη, μιαν ουσιαστικότερη ανάπλαση της πραγματικότητας, την ίδια στιγμή καθηλώνουν αυτή τη δυνατότητα μέσα στα δικά τους τέλεια και τετελεσμένα όρια. Αυτά ακριβώς τα όρια, αυτή την τελειότητα που ενίοτε τείνει να γίνει στατική και αδρανής, προσπαθεί να σπάσει η σπείρα. Η οποία δεν είναι πια ένα γεωμετρικό σχήμα αλλά μια κίνηση σε συνεχή εξέλιξη, μια κίνηση που πλησιάζει τον κύκλο όχι για να ταυτιστεί μαζί του αλλά για να τον υπερβεί, για να πάρει το διπλό δρόμο της αναχώρησης προς το άγνωστο και της επιστροφής όχι στο ίδιο γνωστό επίπεδο αλλά σ’ ένα άλλο που πρέπει να το ανακαλύψει, «μη ξέροντας ακριβώς πού τελικά θα φτάσει».
Ίσως η σπείρα να είναι εκείνη που διαπερνάει τα έργα των φουτουριστικών και που ξανοίγει μιαν από τις μεταγενέστερες περιπέτειες της ζωγραφικής. Τη σπείρα ακριβώς θέλησε να αποτυπώσει ο Διονύσης Παπαδάτος, σπάζοντας όχι μόνο την ασφάλεια και τη σιγουριά του κύκλου, αλλά και τα όρια του τελάρου, ακόμα και εκείνα ενός ζωγραφισμένου τοίχου. Για να την χαράξει, τρισδιάστατη σχεδόν, πάνω στη γη, να της δώσει χρώμα ανάλογα με τη θαλερότητα του χόρτου ή την ξεραΐλα του χώματος, να τη φωτίσει μ’ έναν μεταβαλλόμενο φωτισμό σύμφωνο με την πορεία του ήλιου, για να την πυρπολήσει με μια κινούμενη φωτιά και να την αναδείξει ακόμα και μέσα από το σκοτάδι.
Αυτός που βλέπει τη Σπείρα του Διονύση Παπαδάτου αντιλαμβάνεται πόσο η ζωγραφική απαιτεί τη σύνολη δράση του δημιουργού, τη δράση του μυαλού, των χεριών, της καρδιάς του. Και ταυτόχρονα νιώθει όχι μόνο μιαν οπτική απόλαυση αλλά και μιαν άμεση επαφή με τη γήινη συνεχώς μεταβαλλόμενη, πραγματικότητα”.