Τα όνειρα θερινής νυκτός

Στην Κεφαλονιά είχαν ταξιδέψει πριν λίγες ημέρες οι σχολές Γυμναστικής του νησιού Ήλιδα και Ολυμπιάδα Ζακύνθου, με αφορμή το εντυπωσιακό φεστιβάλ που είχε πραγματοποιηθεί εκεί. Μας έλεγαν οι άνθρωποι των δύο συλλόγων ότι η διοργάνωση ήταν άρτια οργανωμένη, ενώ έγινε και σε 3 μέρη. Το Αργοστόλι, τα Κουρκουμελάτα και το Ληξούρι. Στη Ζάκυνθο τέτοιες διοργανώσεις φαντάζουν ως ένα όνειρο θερινής νυκτός.
Το κλειστό της Παναγούλας είναι σε στάδιο “κατάρρευσης” και όπως διαβάσατε και στις σελίδες 2-3 του προχθεσινού φύλλου οι μόνοι που μπορούν να το κρατήσουν είναι οι ιθύνοντες των σωματείων, από προσωπικές και μεμονωμένες κινήσεις.
Το νερό είναι πάντα κρύο το χειμώνα, τα σκουπίδια “εισέρχονται” στο παρκέ και στις κερκίδες και πετιούνται στους κάδους απορριμάτων και ή στις κατάλληλες σακούλες μόνο από το φιλότιμο που διαθέτουν αυτοί οι άνθρωποι που αγαπούν παθολογικά το άθλημα και το σωματείο που εκπροσωπούν. Τι να πει κανείς.
Τα παιδιά του ΑΝΟΖ παρότι σαρώνουν τα μετάλλια στις διοργανώσεις που παίρνουν μέρος, κάνοντας περήφανο τον αθλητικό χάρη του νησιού προπονούνται σε 15αρα πισίνα, η οποία βρίσκεται στο γυμναστήριο “Αθλοκίνηση” και δεν επαρκεί επ ουδενί για να κάνουν τα “δελφίνια” του ΑΝΟΖ σωστή προετοιμασία.
Φυσικά ευτυχώς που υπάρχει και αυτή και ο κ. Ζουπάνος που παραχωρεί αυτό το χώρο για αυτά τα υπέροχα παιδιά που ξεφεύγουν από τη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Στην πλαζ του ΕΟΤ τα γήπεδα είναι σε άσχημη κατάσταση, ο ΖΑΟ έχει ζητήσει καιρό τώρα την βελτίωση αυτών, και κατά συνέπεια την ανακατασκευή – εφόσον απαιτηθεί.
Η Μάγδα Γαζέα της ΑΓΕΖ που έχει γράψει το όνομά της με “χρυσά γράμματα” στην ιστορία του Ζακυνθινού αθλητισμού, που έχει συμμετάσχει σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, που έχει κάνει ότι δε μπορούν να κάνουν άλλες, έχοντας καλύτερες συνθήκες, αναγκάζεται να πηγαίνει στο Καρπενήσι και σε άλλες ανάλογες περιοχές για να προετοιμαστεί ενόψει ενός μεγάλου αθλητικού ραντεβού.
Η λέξη ταρτάν είναι είδος απαγορευμένο, είναι κάτι το οποίο δεν υπάρχει στην κοσμοθεωρία των ηγετών αυτού του τόπου. Αναρωτιέμαι πολλές φορές πως γίνεται να υπάρχει εγκατάλειψη στο μπάσκετ, εγκατάλειψη στο βόλεϊ, στην κολύμβηση, στον στίβο και παρακμή σε όλα τα επίπεδα.
Αρχίσαμε να χαμογελάμε επειδή κατασκευάστηκαν κάποια γήπεδα ποδοσφαίρου από τους Δήμους με συνθετικό τάπητα. Η μόνη λύση ήταν αυτή εξάλλου, αφού ούτε ένα αγαθό όπως είναι το νερό δεν μπορούμε να έχουμε σε αυτό τον τόπο. Καλά και τα γήπεδα, καλός και ο συνθετικός τάπητας, όμως καλοί δεν είναι οι τραυματισμοί που αποφέρουν αυτοί οι χώροι, αφού μετά από ένα διάστημα είναι σαν τσιμέντο, αν δεν κοιταχτούν περαιτέρω. Το πρόβλημα βέβαια για τα σωματεία του ποδοσφαίρου δεν είναι τόσο τα γήπεδα, (κάτι το οποίο παραδέχονται και οι ίδιοι οι παράγοντες), αλλά τα χρήματα που δεν έχουν, αφού θέλουν να κάνουν διαχείριση, θέλουν να είναι συνεπείς με τις υποχρεώσεις τους, θέλουν να παρέχουν στους ποδοσφαιριστές κατάλληλο ενδυματολογικό υλικό. Για αυτό και αναζητούν χρηματοδότηση, επιχορήγηση (λάμπει δια της απουσίας της τα τελευταία 2 χρόνια), χορηγούς και όλα τα συναφή που μπορούν να τους φέρουν αυτό που ονειρεύονται.
Στις ποδοσφαιρικές ομάδες αν ρωτήσετε τους ανθρώπους που τις περιβάλλουν και τις συντηρούν τι θέλουν περισσότερο, το 95 τοις εκατό θα σας πει “χρήματα επειγόντως”. Άλλωστε αν κάποιος είχε λεφτά για… ξόδεμα δε θα ήταν σε ερασιτεχνικό σωματείο. Ειδικά τώρα που κανείς δε θα βάλει το χέρι στην τσέπη για να φέρει παίκτες στην ομάδα στην οποία πρόσκειται. Αντιθέτως, στα υπόλοιπα αθλήματα, απουσιάζει το στοιχειώδες που υπάρχει στο ποδόσφαιρο, όμως εκεί λείπει το “ευ ζην”.
Συμπερασματικά όμως, το νόημα δεν αλλάζει. Ο αθλητισμός δε μπορεί να ανθίσει στο νησί μας με τον τρόπο που ονειρεύονται οι ρομαντικοί, ακόμα και οι ρεαλιστές…