Μια “αρρωστημένη” νοοτροπία που αλέθει συνειδήσεις

Είναι γνωστό ότι οι Έλληνες καταλαμβάνουν έναν τίτλο “κολοτούμπας”, όποτε κρίνεται εφικτό από τους ίδιους. Αν πηγαίνει καλά η ομάδα τους θα είναι μαζί της, θα φωνάξουν θετικά, θα την υποστηρίξουν, θα επικροτήσουν στο έπακρο τις προσπάθειές της. Όταν η ομάδα χάνει η κατάσταση ζορίζει, οι παίκτες νιώθουν πίεση, ο προπονητής δέχεται σκληρή κριτική από όλους και η διοίκηση επίσης.
Στην περίπτωση του Παναγιώτη Γιαννάκη η κατάσταση έχει φτάσει σε ακραία όρια. Στον μπασκετικό Ολυμπιακό, όταν νικάει η ομάδα, μερίδιο επιτυχίας έχουν οι παίκτες, η διοίκηση, ο κόσμος. Όταν χάνει μοναδικός υπαίτιος είναι ο Γιαννάκης. Ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη που έχει καταφέρει να σηκώσει Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με Εθνική ομάδα σαν παίκτης και σαν προπονητής. Ο μοναδικός τεχνικός που έφτασε την Εθνική ομάδα της Ελλάδας να την κάνει δευτεραθλήτρια κόσμου και να της προσδώσει χαρακτήρα αστείρευτο, φέρνοντας Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, μετά από 20 χρόνια στη χώρα μας.
Ο άνθρωπος που σήκωσε τον πρώτο Ευρωπαϊκό τίτλο του Παναθηναϊκού και αυτός που οδήγησε τον Ολυμπιακό μετά από μία δεκαετία σε final four και μετά από 13 χρόνια σε τελικό της λεγόμενης Εuroleage. Μια προσωπικότητα που έχει γράψει με “χρυσά γράμματα” το όνομά στην ιστορία του Ελληνικού μπάσκετ δέχεται ανελέητη επίθεση σε καθημερινή βάση.
Για να καταλάβει κανείς το κόμπλεξ που “κουβαλάμε” σαν λαός: όταν ο Ομπράντοβιτς
ήρθε στην Ελλάδα έκανε πάρτι στους τίτλους. Βρήκε άρτιες συνθήκες να δουλέψει, βρήκε τους αντιπάλους του Παναθηναϊκού στην παντελή αφάνεια και υπονόμευση από τις διοικήσεις που είχαν και έχοντας από πίσω του έναν στόλο πολύ ισχυρών εφοπλιστών οργάνωσε την ομάδα, όπως μόνο εκείνος ήθελε και ήξερε. Όταν ο “Γκαστόνε” επικρατεί του Γιαννάκη λένε πολλοί “αυτός είναι προπονητής”, όταν γίνεται το αντίθετο λίγοι είναι εκείνοι που αντιδρούν, “κατακρεουργόντας” ουσιαστικά έναν Έλληνα θρύλο που δεν έχει να ζηλέψει κάτι από ξένους προπονητές.
Το τι γκρίνια υπήρχε στους κόλπους του Ολυμπιακού προχθές δεν περιγράφεται. Η ομάδα του μεγάλου λιμανιού φέτος έφτασε μέχρι τον τελικό της Ευρώπης και έχασε από έναν σύλλογο που φέτος είχε κερδίσει άνετα (και όχι 1 φορά) τους περυσινούς Πρωταθλητές Ευρώπης, τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς, κατέκτησε τίτλο μετά από 8 χρόνια (το Κύπελλο απέναντι στον ΠΑΟ), ενώ βρίσκεται και μέσα στο στόχο του Πρωταθλήματος, το οποίο διεκδικεί με αξιώσεις.
Προσέξτε, εγώ δε λέω ότι ο Γιαννάκης δεν έκανε λάθη ή ότι είναι καλύτερος από τον Ομπράντοβιτς. Όμως κοντεύουν να ισοπεδωθούν όλες οι αξίες και οι θρύλοι του Ελληνικού Αθλητισμού. Κάποιοι λένε ότι με τους παίκτες που έχει ο ΟΣΦΠ έπρεπε να “κεντάει” και να παίρνει άνετα το Πρωτάθλημα. Αν αυτοί που το λένε βλέπουν κάθε μέρα παίκτες, όπως ο Σπανούλης, ο Διαμαντίδης (βγαίνουν μία φορά στα 50 χρόνια) σε Ελληνική ομάδα, τότε μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτούν λιγάκι. Ούτε είναι εύκολο να “σπάσεις” μία δυναστεία, ούτε η ΤΣΣΚΑ πήρε αμέσως τίτλο, μόλις “μάζεψε” όλη την αφρόκρεμα του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Μάλιστα δαπάνησε μεγαλύτερα ποσά από ότι ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια.

Υ.Γ: Το κείμενο δεν επικεντρώνεται σε σύγκριση μεταξύ Γιαννάκη και Ομπράντοβιτς, ούτε σημειώνει τις προτιμήσεις που μπορεί να έχει ο καθένας, αλλά στοχοποιεί τη λυσσαλέα και ακραία κριτική που δέχεται μια από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες που έβγαλε ο Ελληνικός Αθλητισμός.