Μια κατηγορία που γίνεται εφιάλτης

Η προσπάθεια του Τσιλιβή για τρίτη φορά έπεσε… στο κενό την περασμένη Κυριακή. Μια απόπειρα που ήταν η 3η για το συγκρότημα του Πλάνου και παρόλο που η ομάδα έφτασε σε οριακό σημείο για άλλη μια φορά έχυσε την καρδάρα με το γάλα στο τέλος.
Η διαφορά είναι ότι φέτος η καρδάρα ήταν γεμάτη, οι παίκτες, ο προπονητής και η διοίκηση αγκάλιασαν την κατηγορία, έφτασαν μια ανάσα από το όνειρο, όμως οι λάθος χειρισμοί, οι κακές στιγμές, οι “συμμαχίες” και η ατυχία έφεραν με έναν υπερβολικά ψυχοφθόρο τρόπο τον υποβιβασμό.
Όσα χρόνια παρακολουθώ ποδόσφαιρο ποτέ δεν είχα νιώσει τόσο έντονη συναισθηματική φόρτιση μέσα σε γήπεδο και φυσικά στο τέλος ήρθε μεγάλη απογοήτευση. Τα γράψαμε για τον αγώνα και στο φύλλο της Τρίτης, έγιναν λάθη από όλους. Όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης, όμως δε σταυρώνουμε την ομάδα. Διότι ήταν “καθαρή” από την κορυφή μέχρι τα… νύχια, δεν πήρε παιχνίδι κάτω από το… τραπέζι. Πολύ φοβάμαι ότι, αφού αυτή η ομάδα δεν κατάφερε να παραμείνει στη Δ’ Εθνική, δε θα το κάνει καμία άλλη. Αυτό το κάζο ήταν από τα πιο “βαριά” στην ιστορία του Ζακυνθινού ποδοσφαίρου, με τον τρόπο που εξελίχθηκε. Μεγάλος εφιάλτης. Κρίμα για τα παιδιά, κρίμα για το τεχνικό team, κρίμα για τη διοίκηση. Όλοι αφιέρωσαν αρκετό χρόνο από την προσωπική τους ζωή, όμως ακόμα και ο υποβιβασμός είναι ένα μάθημα για μερικούς που πίστεψαν ότι είχαν παραμείνει μετά την ισοπαλία με τον Μεσσηνιακό. Ότι γίνεται στη ζωή συμβαίνει για κάποιο λόγο.
Στο Τσιλιβή η απογοήτευση είναι μεγάλη. Ο Πρόεδρος δε θέλει να μιλάει καθόλου για την ομάδα τα τελευταία 24ωρα. Παραιτήθηκαν δύο μέλη του δ.σ. και ο Ζουπάνος είναι απίθανο έως ακατόρθωτο να συνεχίσει.
Τα σύννεφα είναι πολλά πάνω από το Τσιλιβή, όμως η ομάδα δε μπορεί να διαλυθεί. Το έχει στο dna της. Θα αντέξει και αυτό το πικρό ποτήρι και μέσα από τις στάχτες που της άφησε η τραυματική εμπειρία στα Φιλιατρά θα αναγεννηθεί. Υπάρχουν ποδοσφαιριστές όπως ο Μάργαρης, ο Πάστρας, ο Στεφανόπουλος, ο Κομιώτης, ο Δρόσος, ο Κόκας, ακόμα και ο Σκέμπη που παίζουν χρόνια σε αυτή την ομάδα που αν παραμείνουν και την επόμενη περίοδο το Τσιλιβή θα πρωταγωνιστήσει ξανά, ανεξάρτητα αν θα αποχωρήσει ή όχι το υπόλοιπο υλικό. Διότι αυτά τα παιδιά έχουν μάθει στην πίεση και θεωρούνται παίκτες με μεγάλη προσωπικότητα στο Τοπικό Πρωτάθλημα. Εδώ θεωρούνται παίκτες αξιόλογοι και για τη Δ’ Εθνική.
Η Ζάκυνθος έχει ανάγκη τέτοια σωματεία. Ο ιθύνοντας του Αστέρα Μαχαιράδου Σάκης Κουρούμαλος πήρε ένα τεράστιο δίδαγμα με το ταξίδι που πραγματοποίησε στη Μεσσήνη, παρακολουθώντας τις προσπάθειες του Τσιλιβή. “Άτυχοι πολύ, υπάρχει κατάρα τελικά” μου έγνεψε μόλις τελείωσε το παιχνίδι, αφού είχαμε περάσει και οι δύο ένα μεγάλο ψυχολογικό σοκ. Φοβάμαι ότι ο Αστέρας θα σκεφτεί πολύ τον τρόπο με τον οποίο θα κατέβει στο νέο Πρωτάθλημα της Δ’ Εθνικής. Χρήματα εξυπακούεται ότι δεν υπάρχουν, όμως η ομάδα θέλει σοβαρή ενίσχυση για να σταθεί αξιοπρεπώς και αυτό είναι κάτι το οποίο το γνωρίζει το δ.σ.
Σε μια συνέντευξη που είχε δώσει πριν δύο περίπου χρόνια ο τέως τεχνικός του Τσιλιβή Διονύσης Μουζάκης είχε επισημάνει ότι εκείνη την περίοδο (μόλις είχε τελειώσει το Πρωτάθλημα) χρειαζόταν αποτοξίνωση, για τον εαυτό του, αλλά κυρίως για να ασχοληθεί περισσότερο με την οικογένειά του. Όσοι δεν έχουν νιώσει αυτή την κατηγορία, δε ξέρουν τι θα πει αφιέρωση χρόνου σε ένα και μόνο πράγμα, το οποίο πρέπει να συνδυάζεται με τη δουλειά στην οποία πρόσκειται ο καθένας.
Ίδιο… κουπί τράβηξε φέτος και ο Αν. Ζουπάνος, όπως και τα υπόλοιπα μέλη του τεχνικού team. Για τη διοίκηση δεν το συζητάμε. Διπλάσια δουλειά στο γραφειοκρατικό σκέλος και μη.
Όταν το Πρωτάθλημα αυτό δεν διεξάγεται τίμια αναρωτιέσαι αν αξίζει να ασχολείσαι, αφού ξέρεις ότι και το καθήκον σου να κάνεις, οι άλλοι θα πάρουν βαθμούς κάτω από το… τραπέζι – εκεί που δε συμμετέχεις εσύ. Πολύ φοβάμαι ότι η μοναδική λύση που φαίνεται στον ορίζοντα, τουλάχιστον για εμάς που είμαστε σε μια κλειστή και μικρή κοινωνία, είναι οι συγχωνεύσεις – συνενώσεις. Η οικονομική δυσπραγία που καθηλώνει την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια (για λόγους που γνωρίζουμε όλοι) θα αναγκάσει τους παράγοντες των σωματείων να ενώσουν τις δυνάμεις τους, αν θέλουν να συνεχίσουν αυτό που αγαπούν παθολογικά.
Ακόμα και το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο είναι μαι μικρογραφία της κοινωνίας. Υπάρχει κρίση στην κοινωνία ; Θα υπάρξει και στο ποδόσφαιρο. Και μεταξύ… μας, ο κόσμος έχει πολύ πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθεί από το αν θα πάει καλά ή όχι το ποδόσφαιρο στη Ζάκυνθο. Εδώ κλείνουν επιχειρήσεις, μαγαζιά, σπίτια, ο κόσμος είναι καταχρεωμένος και απομονωμένος σε μια κατάσταση που ο ίδιος δε μπορεί να αλλάξει.