Ο καθένας τη… δουλειά του

Πολλά ακούστηκαν και ειπώθηκαν μέσα στο Σαββατοκύριακο για τα δύο παιχνίδια της Α’ κατηγορίας που ουσιαστικά έκριναν τις ομάδες που θα δώσουν αγώνες μπαράζ για την παραμονή τους στην κατηγορία.
Οι αγώνες Παναρκαδικός – Αστέρας Μαχαιράδου και Εθνικός Σκουλικάδου – Φάμιλι μονοπώλησαν το ενδιαφέρον και συγκέντρωσαν πολλά βλέμματα πάνω τους, ελέω βαθμολογικής κρισιμότητας σε τέτοιο χρονικό σημείο (τελευταία αγωνισιτκή). Ακούστηκαν κουβέντες του στυλ ότι ο Αστέρας χαρίστηκε στον Παναρκαδικό και ότι η Φάμιλι θα έκανε τα… στραβά μάτια και δε θα πάλευε για το αποτέλεσμα. Υπόνοιες και συζητήσεις που δεν πρόσκεινται σε άτομα που κοιτούν την πορεία της ομάδας που υποστηρίζουν, αλλά ψάχνουν δικαιολογίες και μπαίνουν εύκολα σε υποψίες με το παραμικρό άκουσμα.
“Ο πρωτοπόρος της Α’ κατηγορίας δεν μόχθησε για να νικήσει” είπαν πολλοί, χωρίς να έχουν δει το παιχνίδι, χωρίς να βρίσκονται στο γήπεδο. Βλέπουμε μεγάλα club στο Παγκόσμιο ποδόσφαιρο να ξεκουράζουν τους βασικούς τους ποδοσφαιριστές για να γλιτώσουν την κούραση από τα κρίσιμα παιχνίδια της συνέχειας, δίνοντας παράλληλα ευκαιρίες σε νέα παιδιά να πάρουν το χρόνο συμμετοχής που δεν έχουν. Αυτό έκανε και ο Αστέρας. Χρησιμοποίησε ποδοσφαιριστές που είχαν ελάχιστα λεπτά συμμετοχής στο ενεργητικό τους. Αν ο Αστέρας δεν το έκανε αυτό και έμπαιναν οι βασικοί θα υπήρχε ένας άλλος αντίλογος που θα υποστήριζε: “Μα καλά γιατί τόσο μένος για να νικήσει μια ομάδα που θέλει πάση θυσία το παιχνίδι;”. Ότι και να έκανε το σωματείο του Δήμου Αρτεμισίων και η Φάμιλι ο αντίλογος ήταν και είναι δεδομένος. Στην Ελλάδα όλοι μάθαμε να καταδικάζουμε κάτι χωρίς να έχουμε στοιχεία και αποδείξεις. Χωρίς να έχουμε την παραμικρή ένδειξη – βρίσκοντας πάντα “παραθυράκια” για να υπερασπίσουμε τα επιχειρήματά μας.
Ο κόσμος του ποδοσφαίρου μόνο αγγελικά πλασμένος δεν είναι, όμως ας κοιτάξει ο καθένας το σωματείο που εκπροσωπεί κι ας μην στέκεται σε μικρότητες επειδή δεν κατάφερε η ομάδα του το στόχο της.
Ο καθένας ας κοιτάξει τη δουλειά του, στο ποδόσφαιρο δεν πρέπει να υπάρχουν χάρες. Κι αν λόγω διαπροσωπικών σχέσεων κάποιος μπορεί να παρασυρθεί σε μια κλειστή κοινωνία όπως αυτή της Ζακύνθου, σίγουρα αν υπάρχει γνώθις εαυτόν θα “κουβαλά” πολλές τύψεις στη συνείδησή του, στους κοντινούς του συνεργάτες, όπως και στους ποδοσφαιριστές που γίνονται πολλές φορές εξιλαστήρια θύματα.