Μεγαλούργησε ο Διονύσης Σούρμπης στην «Τραβιάτα»
Είναι μεγάλη χαρά και συνάμα αναζωογονητική η δημοσιογραφική έκφραση, να μπορείς να καταγράψεις σημαντικά γεγονότα, για την δραστήρια πορεία ενός ανθρώπου – ακόμη περισσότερο όταν αυτός είναι συμπολίτης μας – και που συνδέονται, με την τεράστια καλλιτεχνική παράδοση του τόπου μας.
Το περασμένο Σάββατο το βράδυ, στην Εθνική Λυρική Σκηνή και στην αίθουσα Ολυμπία της οδού Ακαδημίας, ολοκληρώθηκε η σειρά παραστάσεων λυρικού θεάτρου, με την “Τραβιάτα” του Τζουζέπε Βέρντι, όπερα εξαιρετικά μελωδική, με αριστουργηματικές και κοσμαγάπητες άριες.
Από κάθε άποψη το έργο ήταν υπέροχο, οι εκτελέσεις μοναδικές και τα σκηνικά, απίστευτα.
Εκείνο το ιδιαίτερο που ενθουσίαζε τον θεατή – σκεφτείτε και την περίπτωση που αυτός είναι Ζακυνθινός – ήταν η απόδοση του Βαρύτονου Διονύση Σούρμπη στον απαιτητικό ρόλο του Τζόρτζιο Ζερμόν.
Η πολύ πρόσφατη ακρόαση μας, φτάνει, για να γράψουμε ότι ο ζακυνθινός καλλιτέχνης, έχει προχωρήσει πάρα πολύ στην τεχνική, την απόδοση, την σκηνική παρουσία και κυρίως στην εμπειρία.
Η τέχνη βασίζεται στην εμπειρία και στο ταλέντο. Η εμπειρία αφορά στην εντατική μελέτη, τον κόπο, την αγωνία, τις θυσίες και την πίστη, στα οποία είναι αφιερωμένος ο Διονύσης Σούρμπης, αφού από ταλέντο, η φύση τον έχει προικίσει επαξίως. Όσο για όλα τα άλλα, μπορούμε να μιλάμε για άνθρωπο χαμηλών τόνων, αισθηματικό και κυρίως μελωδικό λυρικό τραγουδιστή.
Μέσα σε έναν χρόνο συμμετοχών, στα πλαίσια της Λυρικής σκηνής, είναι εμφανής η πρόοδος, η δύναμη και η διαφορά που έχει δημιουργήσει.
Ο Διονύσης Σούρμπης, προοδεύει και κατατάσσεται σε υψηλές θέσεις προτιμήσεων για σοβαρούς ρόλους. Μαζί με την προσωπική του επιτυχία, απέναντί του, στέκεται υπερήφανο να τον θαυμάζει και καμαρώνει για το τέκνο της, ότι έχει απομείνει από την πολιτιστική Ζάκυνθο,!
Λίγα λόγια για το έργο
Η “Τραβιάτα” εξαιρετικά μελωδική, με ωραιότατες γνωστές άριες, έχει κατακτήσει όλους τους ακροατές του συγκεκριμένου είδους βασίζεται στο θεατρικό έργο “Η κυρία με τις καμέλιες” (1852) του Αλέξανδρου Δουμά υιού και αφορά την ιστορία της Μαρί Ντιπεσί, διάσημης”εταίρας” της παρισινής κοινωνίας με την οποία σχετιζόταν ο ίδιος ο Γάλλος συγγραφέας. Ως μυθιστόρημα το έργο δημοσιεύτηκε το 1848, μόλις ένα χρόνο μετά το θάνατο της 23χρονης Μαρί από φυματίωση. Πιθανώς τον Φεβρουάριο του 1852, στο Παρίσι, ο Βέρντι παρακολούθησε τη θεατρική εκδοχή, επίσης του Δουμά υιού, και αποφάσισε για πρώτη φορά να απευθυνθεί στο κοινό μέσα από ένα σύγχρονο θέμα, στοχεύοντας σε ένα είδος κοινωνικής κριτικής.
Ωστόσο, αυτό που δεν είναι ευρύτερα γνωστό είναι ότι στην εποχή της, η “Τραβιάτα” είχε σκανδαλίσει. Ο λόγος ήταν ότι κεντρικός χαρακτήρας ήταν μια γυναίκα… ελευθέρων ηθών, η οποία, επιπροσθέτως, έπασχε από φυματίωση.
Πρόκειται για ένα λυρικό αριστούργημα με όλα εκείνα τα αρχετυπικά χαρακτηριστικά του έρωτα και του θανάτου μέσα από έξοχα δομημένους χαρακτήρες. Αλλωστε, κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι που οι πρωταγωνιστές της, Βιολέτα και Αλφρέντο, αποτελούν εδώ και ενάμιση αιώνα σύμβολα του ανεκπλήρωτου έρωτα και ηρωικές όσο και τραγικές μορφές του λυρικού θεάτρου.
Η όπερα περιγράφει τον έρωτα μιας εταίρας με γόνο καλής οικογένειας του Παρισιού. Η σχέση προκαλεί την αντίδραση της οικογένειας του νέου, το ζευγάρι χωρίζει και ξανασυναντιέται λίγο πριν από το θάνατο της κοπέλας.
Πρωταγωνιστησαν οι Μαρία Μητσοπούλου, Βασιλική Καραγιάννη, Μάρθα Αράπη, Μίνα Πολυχρόνου, Στέφαν Ποπ, Αντώνης Κορωναίος, Σταμάτης Μπερής, Γιάννης Χριστόπουλος, Δημήτρης Πλατανιάς, Διονύσιος Σούρμπης, Λυδία Αγγελοπούλου, Μαρία Μαρκέτου, Μαρίτα Παπαρίζου, Αλεξάνδρα Ματθαιουδάκη, Μιράντα Μακρυνιώτη. Υνέπραξαν, η Ορχήστρα, η Χορωδία και το Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής σε μουσική διεύθυνση του καλλιτεχνικού διευθυντή Τζοβάνι Πάκορ και του Μύρωνα Μιχαηλίδη. Στη διεύθυνση της χορωδίας ήταν ο Νίκος Βασιλείου. Η σκηνοθεσία, τα σκηνικά και τα κοστούμια ήταν του Νίκου Σ. Πετρόπουλου. Την αναβίωση της χορογραφίας έκανε η Σύνθια Φρυδά.
