Ο Φίλιππος Δρακονταειδής απαντά στο ερωτηματολόγιο του Προυστ

Ο Φίλιππος Δρακονταειδής είναι συγγραφέας και μεταφραστής. Έχει εργασθεί σε πολυεθνικές εταιρείες, είναι σύμβουλος επιχειρήσεων και ειδικός συνεργάτης υπουργού. Η μητέρα του Νανά Τριβιζά γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Γαλάρο, κόρη του δάσκαλου Διονύσιου Τριβιζά και της δασκάλας Μαίρης Μόζερα. Έζησε τα παιδικά του χρόνια στη Ζάκυνθο. Υπήρξε συνεργάτης των «Επτανησιακών Φύλλων». Έργα του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά και ισπανικά και έχουν μεταφερθεί στην τηλεόραση. Τον διακρίνει η ακεραιότητα και η ευθύτητα, ενώ δεν το βάζει με τίποτα κάτω.

Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι…
… να μην έχω καμία σχέση με το ελληνικό κράτος. Ακόμα και η «καλημέρα» του με υποτιμά και ο χαιρετισμός του με προσβάλλει.

Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Η βλαβερή συνήθεια να εργάζομαι και όχι να δουλεύω. Η διαφορά μεταξύ «εργάζομαι» και «δουλεύω» είναι ίδια με τη διαφορά μεταξύ «παράγω» και «σας δουλεύω».

Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Πριν από ένα λεπτό, όταν πληροφορήθηκα πως υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Αυτή την πληροφορία ακούω από την ώρα που γεννήθηκα. Ξεκαρδίζομαι στα γέλια, λοιπόν, κάθε στιγμή!

Tο βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Η ειλικρίνεια, γνώρισμα άνευ αντικρίσματος. Το ποτίζω στη γλάστρα του, επειδή αραιά και πού κάποιος το προσέχει.

Το βασικό ελάττωμά σας;
Η βιασύνη να λέω «όχι». Θανάσιμο ελάττωμα, αν σκεφτώ τα κέρδη, σε περίπτωση που θα βιαζόμουν να πω «ναι».

Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε κανένα! Η επιείκεια είναι το μαγικό κουτί, μέσα από το οποίο βγαίνει ο θρίαμβος της καταδυνάστευσης. Για να μη φανώ υπερβολικός, ας πω πως τα λάθη της αφέλειας έχουν υπέρ αυτών το ελαφρυντικό του «προτέρου εντίμου βίου».

Η τελευταία φορά που κλάψατε…
Συγκινούμαι, αλλά δεν κλαίω. Δεν έχω τέτοια διαφυγή.

Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με όποια συναντώ στο δρόμο της ζωής μου και υποκλίνομαι μπροστά στο έργο της.

Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;
Ένας ήρωας: ο δωδεκάχρονος γιος μου.

Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Στην ασφάλεια της σιωπής πια.

Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Να στέκεται ευθυτενής. Και αν καμπουριάζει, να το ομολογεί. Και αν σέρνεται, να μην κρύβεται στον «μπουχό» που σηκώνει.

… και σε μια γυναίκα;
Να είναι γυναίκα χειροπιαστή και όχι εικονική.

Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ.

Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Σ’ένα παπόρο μέσα μας εμπαρκάρανε, στην Κέρκυρα μας πάνε να μας κρεμάσουνε κ.λπ. (Το τραγουδάνε νόστιμα οι Τραγουδιστάδες τση Ζάκυθος).

Η ταινία που σας σημάδεψε;
Από τις ξένες, «Ο πολίτης Καίην». Από τις ελληνικές «Η κάλπικη λίρα».

Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Τα «Δοκίμια» του Γάλλου στοχαστή Μισέλ ντε Μονταίνι (1533-1592), τα οποία μετέφρασα και αποτέλεσαν το θέμα του διδακτορικού μου (από πανεπιστήμιο της Γαλλίας και όχι από την «απλοχεριά» ελληνικού πανεπιστημίου).

Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Αυτή την περίοδο κάνω παρέα με τον Βαν Γκογκ.

Το αγαπημένο σας χρώμα;
Το γαλάζιο.

Το αγαπημένο σας ποτό;
Το κρασί. (Ψάχνω τη γεύση του κρασιού του νόνου μου, που είχε τα αμπέλια του στο Μεσαλά, ακουμπούσε το αυτί του στα βαρέλια, για να ακούει το βράσιμο και μετρούσε με ευλάβεια τα γράδα).

Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Τα παιδιά μου.

Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Μετανιώνω που δεν έχω άλλαξα υπηκοότητα. Έχοντας εργαστεί σε 30 χώρες, μπορώ να κάνω συγκρίσεις.

Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Τη βλακεία, που, όπως όλοι ξέρουμε, είναι ακατανίκητη.

Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Να σκέφτομαι μήπως γράψω.

Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Το επόμενο δευτερόλεπτο.

Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν με πολιορκεί η βλακεία, επειδή, όπως όλοι ξέρουμε, είναι ακατανίκητη. (Το επαναλαμβάνω).

Ποιο είναι το μότο σας;
Να μην παίρνω την πορδή μου για άγιο μύρο.

Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Όρθιος βεβαίως.

Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Αν άκουσε ποτέ τη νόνα μου, που έκανε το σταυρό της, λέγοντας: «Θε μου, που δε σ’ είδα ποτέ μου».

Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Στην κατάσταση του γιατρού που ξέρει ότι η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής πεθαίνει!